USA 2008

De Verhaaffjes on tour in de USA

zaterdag 12 juli 2008

Afsluiting

Deze trip hebben we als de reis van ons leven ervaren. We hebben ontzettend veel gezien en ervan genoten. De hoogtepunten zijn teveel om op te noemen, maar dat is wel uit de verslagen op de blog te lezen.
Onze reis hadden we geboekt bij en laten regelen door Tioga Tours, wat ons zeer goed is bevallen en bij een eventuele volgende reis zullen wij zeker weer graag van hun diensten gebruik maken: www.tiogatours.nl
In totaal hebben we ongeveer 10.000 mijl/16.000 km gereden. We hebben niet bijgehouden hoeveel we aan benzine kwijt waren, de benzineprijzen varieerden nogal.
In het algemeen viel het contact met de Amerikanen, na alle verhalen die we gelezen hadden, wat tegen. Verder als: ‘waar kom je vandaan’ en ‘waar ga je naartoe’ ging het gesprek meestal niet. De doorsnee Amerikaan kwam met zijn slagschip de camping op, sloot zijn kabels aan waarvan die van de tv het belangrijkste was. Dan kwamen de uitschuifbare delen naar buiten, ging de airco aan en kroop Amerika achter de buis. Je zag ze pas weer als de handel weer afgekoppeld moest worden. Desondanks hebben we toch een behoorlijk aantal sympathieke mensen ontmoet waarmee we leuke gesprekken hebben kunnen voeren, maar dat waren niet altijd Amerikanen.
In het begin van onze trip hadden we wat problemen met de camper. Deze zijn door Cruise America (de camperverhuurder) naar onze tevredenheid opgelost. We kregen zelfs na terugkeer ongevraagd een financiële vergoeding voor het ongemak door de mankementen.
De laatste weken van onze vakantie hebben we bij onze zoon Dennis en zijn gezin op Camano Island doorgebracht. Ook zij hebben ons een heerlijke tijd bezorgd.

Nu kan het uitzoeken van de foto’s beginnen, een hele klus. Als dat gebeurd is, zal een groot aantal ervan op onze website www.annetteverhaaff.nl te zien zijn.
De mensen die reacties geplaatst hebben op onze weblog: bedankt daarvoor.
Astrid en Yvon, bedankt voor jullie reactie op mijn opmerking dat er niet veel Nederlandse bloglezers meer waren. Ik kreeg van jullie de reactie waarop ik hoopte en wist meteen wie de overgeblevenen waren. Hopelijk lezen jullie deze afsluiter ook nog.

Independence Day



Vrijdag 4 juli 2008
Nog even een terugblik op een van de laatste dagen Amerika.
We hebben nog net het onafhankelijkheidsfeest van de 4de juli meebeleefd op Camano Island in de vorm van een soort buurtfeest. Het werd gehouden op het eiland in het meertje, de boel was versierd met Amerikaanse vlaggetjes en de kleuren van de Nationale vlag.
Het begon ’s middags om 12.00 uur met een barbecue van hamburgers en worstjes. Iedereen die kwam bracht wat mee: hartige gerechten, taarten, vruchten. Naarmate er meer mensen kwamen werd het buffet dus ook steeds uitgebreider.
Er stonden tafels en stoelen waar iedereen plaats kon nemen en er kon meteen met eten worden begonnen. Drankjes (niet alcoholische) kon je zelf uit grote koelboxen pakken. Er was werkelijk een overvloed van alles, het smaakte allemaal even heerlijk en het sfeertje was ontspannen.
Om twee uur werd met spelletjes voor de kinderen begonnen. De ouderwetse spelletjes deden het nog goed, de kinderen vermaakten zich uitstekend met: zaklopen, eiergooien, kruiwagen lopen, afgesloten werd met een stoelendans. Om een uur of 4 waren de spelletjes afgelopen en in no time werd de boel opgeruimd en afgebroken en ging iedereen naar huis.
’s Avonds werd bij Dennis en Amy in de tuin een vuur gemaakt en werden er weer marsmellows geroosterd. Na 10.00 uur begon overal volop vuurwerk te knallen. We zijn nog met de kinderen een eindje de straat op gelopen waar we het vuurwerk goed konden zien. Vooral Hannah vond het geweldig, Madeline vond het wat minder vanwege het kabaal.
We vonden het erg leuk deze typisch Amerikaanse dag nog mee te maken.

woensdag 2 juli 2008

Cascade Loop III



Met stralend weer verlaten we Leavenworth en rijden het smalle dal in tussen de hoge bergwanden, waar de woest stromende Wenatchee River ons begeleidt.
We rijden de Stevens Pass over en hebben mooie uitzichten over het bergland bij onze weg naar beneden. Bij Deception Falls stoppen we en bewonderen de naar beneden donderende waterval. Via een bruggetje kun je er overheel lopen, heel dicht boven het water en dat is te voelen.
Er volgt een gedeelte met veel wegwerkzaamheden, waardoor we de afslagen naar twee andere watervallen missen.
Dan kom je weer een beetje terug in de bewoonde wereld, waarbij we kleine plaatsjes passeren die alleen lijken te bestaan uit wat fast-food tentjes, benzinepompen en motels.
In Monroe kom je de drukte weer in die bij de nabijheid van een grote stad, in dit geval Seattle, hoort.
In Everett rijden we de I-5 weer op en aangezien we de hele middag nog voor ons hebben, brengen we deze succesvol door in het Outlet Center.
Rond 5 uur arriveren we bij Dennis en familie, de meiden springen op ons af als we de auto uitkomen.

dinsdag 1 juli 2008

Cascade Loop II



For my American blogreaders (I hope my English is better to read than the translation from the computer):
This is the trip Roy (Amy’s Dad) recommanded us the first time we were in de US. We enjoyed it very much, but we did it in only one day. That’s the reason we make this trip again, this time in three days. It’s called The Cascade Loop.
It goes from the I-5 at Sedro-Wooley’s to the east where we pass mountain-lakes and some dams, in a beautiful mountain scenery. On our first day we end up at Winthrop, a nice little Western Town where we stay overnight. In the evening there is a thunderstorm and some rain.
On our second day we drive along Methow River through a nice green valley, between the desert mountains. There are lots of fruit trees and vineyards along the road. We drive along the beautiful Columbia River and this time we spend the night at Leavenworth, a charming little Bavarian town, cradled in the foothills of the Cascade Mountains. There’s a thunderstorm coming up again.

Nu voor de Nederlandse bloglezers (helaas niet veel meer sinds we onze grote trip beëindigd hebben):
Gisteravond, na een zeer warme dag, een onweersbui gehad. Onze Canadese buurman, die een paar keer langs komt voor een praatje, geeft ons wat aardappels en wortels die hij over heeft. Hij gaat de volgende dag naar huis en mag dat niet meenemen Canada in.
We hebben nog veel plezier als een paar tentkampeerders hun eetspullen afspoelen in het water van de sprinklerinstallatie. Ze rennen mee met het rondje dat het water maakt, met hun bord of bestek in de waterstraal en proberen daarbij zelf droog te blijven.

We vertrekken dinsdag met zonnig, warm weer voor onze volgende etappe. We rijden door het groene dal waar de Methow River doorheen meandert, maar de bergen zijn kaal, droog en woestijnachtig. Dan komen we op een punt waar de Methow de Columbia River ontmoet. Op onze weg komen we veel boerenbedrijven, fruitboomgaarden en wijngaarden tegen en langs de weg staan veel stalletjes waar het fruit wordt verkocht.
De weg langs de Columbia is prachtig (foto), helaas is er weinig gelegenheid tot stoppen.
We eindigen in Leavenworth, een Beiers stadje. Oorspronkelijk was het een mijnwerkersstadje en er werkten mensen van allerlei nationaliteiten. Toen het stadje dertig jaar na de crisisjaren dreigde dood te bloeien, sloegen een aantal mensen de handen in elkaar om het stadje nieuw leven in te blazen. Geïnspireerd door de ligging in de alpine achtige omgeving (de bergen hier worden ook wel de Amerikaanse Alpen genoemd), koos men voor een Alpine setting en kwam uit op een Beiers thema.
We kamperen, net als gisteren, weer aan een rivier: Icicle River. Dit keer aan de voet van de bergen die Leavenworth omringen. Weer dreigt er onweer (foto), het was een zeer warme, benauwde dag.

maandag 30 juni 2008

Cascade Loop I



Na tijdelijk afscheid genomen te hebben van Amy, Dennis, Hannah en Madeline, vertrekken we om een 3-daagse trip te maken: de Cascade-Loop.
Deze rit hebben we 5 jaar geleden ook al eens gemaakt. Toen hadden we er eigenlijk te weinig tijd voor genomen: 1 dag. Nu doen we het met 2 overnachtingen, dat moet royaal genoeg zijn.
Als we wegrijden is het tamelijk heiig. We rijden via de I-5 naar het noorden en gaan bij Sedro-Wooley richting oosten. Eerst denk je nog: wat vond ik hier nu zo bijzonder aan? Maar als je voorbij Concrete komt, wordt het steeds mooier. De weg loopt langzaamaan omhoog en het duurt niet lang, of we zien een ijsgrot langs de weg. Ook zien we overal watervallen van diverse afmetingen.
Dan komen we bij Gorge Creek Dam en Gorge Creek Falls, een waterval die door een smalle canyon loopt. De brug waar je overgaat bestaat uit roosters, waar je door kunt kijken. Je moet hier geen hoogtevrees hebben, want je bevind je nogal hoog boven de canyon.
We passeren de Diablo Dam en bij de Diablo Lake Overlook genieten we van het prachtige uitzicht over het blauwgroene meer met rondom de bergen (foto).
We gaan langs Ross Dam en rijden verder over de North Cascades Highway. Naarmate de weg klimt, zien we steeds meer sneeuwplekken.
Dan willen we naar de Washington Pass Overlook, maar balen ontzettend als het stukje zijweg hierheen is afgesloten. Het is namelijk het mooiste uitzichtspunt van de hele route!
Tenslotte belanden we in Winthrop, een gezellig westernstadje (foto). We eten hier (net als vorige keer) weer een heerlijke ‘homemade icecream’ en nemen nog een cappuccino voor onderweg mee.
De camping ligt net buiten Winthrop, aan de Methow River. Er loopt een shuttlebus van de camping naar het centrum van Wintrop, maar het is ook niet ver lopen. Aangezien we het stadje al bekeken hebben, blijven we de rest van de dag op de camping.

zaterdag 28 juni 2008

Zwemmen



Lieve Luana, kleine meid van oma en opa, hartelijk gefeliciteerd met je tweede verjaardag en een dikke verjaardagsknuffel. Hier is het nog de 28ste, maar in Nederland is het al 29 juni.

Hier wat foto's van de kinderen in het zwembad op Camano Island.

donderdag 26 juni 2008

Camano Island III




Na diverse dagen bij Dennis en familie doorgebracht te hebben weer even een berichtje.
Dinsdag gaan we met de hele familie naar het eiland op het eiland: een eiland in een meer dat op Camano Island ligt. De hond kan hier lekker uitrennen, een van de weinige plaatsen waar honden los mogen lopen. We kunnen er lopend heen, maar het is voor de kids wat ver, daarom gaan Henk, Dennis, Madeline en ik met de auto en Amy en Hannah komen na met de fiets.
Na een tijdje rondwandelen en eendjes voeren gaan we weer terug.
’s Avonds wordt er een vuur in de tuin gemaakt en roosteren we marshmellows.
Donderdag gaan we naar een kangoeroefarm. Amy kan niet mee omdat ze moet werken. We krijgen samen met een hele groep kinderen en ouders een rondleiding en lopen tussen de kangoeroes, walibies en andere Australische dieren. De kinderen krijgen van de gids steeds voer om aan de beesten te geven. Het wordt tamelijk hilarisch als de lama’s gevoerd worden: De kinderen moeten het voer tussen hun lippen houden en dan pakken de beesten het er voorzichtig uit. De emoes worden gevoerd door de gids, omdat het niet veilig genoeg is om door de kinderen te laten doen.
Een leuke middag, we genieten en maken leuke foto's. Tot slot nog even naar MacDonald, ook een hoogtepunt voor de kids.

zaterdag 21 juni 2008

Camano Island II



Gisteren zijn we met Amy en de kinderen naar het nieuwe State Park van Camano Island geweest. Amy had eten meegenomen voor een heerlijke picknick.
Na deze heerlijke maaltijd aan een van de picknicktafels zijn we langs het strand gaan wandelen. Hannah verzamelde schelpen, er liggen hier hele grote. Even het winkeltje in geweest, er zijn o.a. t-shirts van Camano Island te koop maar de kinderen vonden de ijsjes interessanter.
Dan naar de schommels en we spelen nog verstoppertje met de kinderen.
Met de shuttlebus rijden we terug naar de parkeerplaats, dit is Madelines eerste busrit, en we rijden weer huiswaarts.
Vandaag gaan we naar de Parade in Burlington. Een parkeerplaats is gelukkig gauw gevonden en dan lopen we naar de straat waar de parade langskomt. We vinden er een plekje en spreiden er een deken uit op de grasrand om op te gaan zitten.
Na een tijdje wachten begint het. Eerst een politieauto met sirene, dan wordt een aantal vlaggen langsgedragen waarvoor iedereen gaat staan. Dit wordt gevolgd door een rij brandweerwagens, een hele rij tractors, de burgemeester in een open auto, nog wat notabelen in een koets en daar tussendoor wat muziekkorpsen, kindergroepen, cheerleaders, de rodeoclub op paarden, de squaredanceclub op een wagen en ga zo maar door. Er wordt tussendoor veel reclame gemaakt voor de plaatselijke en nationale politiek en er worden ladingen snoep rondgestrooid.
Het doet een beetje oubollig aan, maar de kinderen vinden het prachtig en oma wilde het ook weleens meemaken zoiets typisch Amerikaans, met veel vlagvertoon.
Als het afgelopen is, gaan we nog naar de bijbehorende ‘fair’. Hier halen we wat te eten waarna de kinderen zich vermaken op een springkussen en een ritje op een pony maken.
Daarna gaan we moe allemaal weer huiswaarts.

dinsdag 17 juni 2008

Camano Island



Vanochtend vertrekken we vanuit onze camping op de toegangsweg naar Mount St. Helens. We rijden vandaag alleen over bekend terrein. Een oude bekende van ons, Mount Rainier, hadden we gisteren al even gezien, maar die verschuilt zich vandaag achter de wolken.
Algauw rijden we van de ene stad de andere voorbij, dat betekent dus druk verkeer.
We stoppen onderweg bij een Rest Area waar de koffie gratis is. Er is zelfs een dumpstation.
Ook is dit het geval bij de tweede stop die we maken, wat een service!
Dan duikt Seattle op, altijd weer een fascinerende blik.
Dennis belt ons als we ter hoogte van Everett zijn en vertelt ons dat we nog ongeveer een uur nodig hebben om bij hen te komen.
Eindelijk arriveren we, na een reis van ruim 15.000 km, op ons eindadres op Camano Island. Het weerzien is verheugend en tussen ons en de kleine Madeline is het ijs gauw gebroken. Ze komt me zelfs spontaan een knuffel geven, dat doet oma’s hart toch wel goed.
Tegen vier uur komt Hannahuit school. In het begin is ze even verlegen, maar dan vertelt ze honderduit.
Erg fijn onze kinderen alle vier na twee jaar weer te zien.
Het Oranjegevoel is toch een beetje blijven hangen bij Dennis en volgens mij probeert hij het op de kinderen over te brengen (foto).

maandag 16 juni 2008

Oregon I-5



Toen we gisteren op de camping aankwamen, was er niemand meer bij de receptie. We moesten onszelf inschrijven en via een envelop betalen. Een van de campinggasten kwam ons te hulp om de codes voor de toiletten en douches door te geven. Die codes heb je niet op elke camping, maar hier toevallig wel.
Vanochtend is de campingbaas al vroeg op de camping bezig en Henk raakt met hem aan de praat. Hij vertelt hem dat de sneeuw tot voor kort nog tot hoog tegen de hekken van de camping lag en de sneeuwschuivers de weg nog schoon moesten maken. Hij voegt er nog aan toe: Hoezo opwarming van de aarde?
In de bossen liggen hier ook nog sneeuwplekken en we zien waarschuwingsborden om de sneeuwschuivers niet rechts te passeren en er zijn uitwijkplaatsen om de sneeuwkettingen om te doen.
We rijden langs een aantal meren en komen bij de Salt Creek Falls, volgens de beschrijving een spectaculaire waterval en de op een na hoogste van Oregon. We rijden de weg in en raad eens? Natuurlijk, gesloten!
Dan maar meteen richting I-5 en a.s.a.p. naar ons overnachtingsadres.
Het is wel een mooie rit en dit keer worden we begeleid door Mount Hood die we met zijn witte puntmuts overal op zien duiken.
De snelweg wordt richting Portland alsmaar drukker en net voorbij de stad rijden we de Columbia River over. Halverwege de brug komen we de staat Washington binnen.
Niet veel later arriveren we op ons laatste overnachtingsadres van deze rit naar Camano Island, waar we morgen na een reis van ruim twee maanden aankomen.
Natuurlijk zien we uit naar het weerzien met onze zoon Dennis, zijn vrouw Amy en hun twee dochters Hannah en Madeline.

zondag 15 juni 2008

Crater Lake National Park



Gefeliciteerd Carina!
Algauw na ons vertrek passeren we het mooie groenblauwe Shasta Lake en niet lang daarna zien we de machtige Mount Shasta opdoemen met zijn eeuwig besneeuwde top. Mount Shasta is, op Mount Rainier in Washington na, de hoogste top van de Cascade Mountains. Hij is ook, net als Mt. Rainier, overal in de wijde omgeving te zien. Onze weg voert voor wel driekwart om de berg heen, waardoor het lijkt dat deze ons blijft achtervolgen.
Op laatst komen we bij een Vista Point waar we een prachtige blik op Mount Shasta hebben (foto). Omdat ik de stop met een toiletbezoek combineer, wordt het door Henk meteen omgedoopt tot Piesta Point.
Niet lang daarna rijden we Oregon binnen. We komen langs meren en vlaktes met groene akkers, omringd door bergen met voor ons uit besneeuwde toppen.
Omdat we al vóór 1 uur op ons overnachtingsadres zijn, besluiten we om deze middag Crater Lake National Park al te bezoeken, daarmee besparen we een dag.
Voordat we het park inrijden zien we al een bord dat de noordingang, dus de weg waar wij het park willen uitrijden, nog gesloten is. We moeten dus via de zuidingang het park ook weer verlaten. Normaal zijn de wegen eind mei/begin juni allemaal sneeuwvrij, dat is dus laat dit jaar.
Het is een hooggelegen park en de sneeuwplekken langs de weg worden steeds groter en talrijker.
Als we bij de ingang van het park komen, zegt de parkranger niets over de gesloten noordingang en vraag ik ernaar. Hij is inderdaad gesloten en als ik vraag of de rondweg om het meer begaanbaar is, krijg ik te horen dat het maar tot aan Discovery Point vrij is. Dat wil zeggen dat je nog niet eens één tiende deel van de hele route kunt rijden. In het stukje dat wel te bezoeken is, zijn twee uitkijkpunten. Maar op deze punten is het uitzicht wel subliem.
We arriveren op Sinnott Memorial Overlook en werpen de eerste blik op het schitterende blauwe meer waarin de omringende bergen worden weerspiegeld. Je bevindt je hier ongeveer 275 meter boven het water (foto).
Dan rijden we naar Discovery Point waar je een goed zicht hebt op Wizard Island. Ook weer een niet te beschrijven mooi plekje.
Jammer dat we de hele Rimdrive niet kunnen volgen en maar goed dat we besloten hadden om het deze dag nog te gaan bekijken en er niet morgen een hele dag aan te spenderen.

zaterdag 14 juni 2008

Lassen Volcanic National Park



Door een mooi groen bergland met veel hoge naaldbomen gaan we op weg naar Lassen Volcanic National Park. We komen door een mooie vallei waar een riviertje langs stroomt en stoppen nog even in Indian Valley waar het kleine plaatsje Greenville ligt.
Al klimmend rijden we Lassen binnen. Er ligt, evenals in Yosemite, nog veel sneeuw langs de wegen. In de winter is deze weg danook gesloten.
Na enkele kilometers komen we bij Sulphur Works, dat dicht bij de weg ligt. Je kunt er nog een korte trail volgen, maar die is afgesloten. Je ziet hier een modderpoeltje borrelen en er zijn een paar gaten waar stoom uit ontsnapt. De zwavellucht is goed te ruiken.
De meren waar we langskomen zijn nog bevroren en bedekt met sneeuw, we hebben eerst niet eens in de gaten dat we er al zijn omdat we ze niet herkennen.
We willen de Bumpass Hell Trail lopen, maar ook deze is nog gesloten. Dat is wel een teleurstelling, want dat is het punt waar de vulcanische werking van de aarde goed zichtbaar is. Er is een soort basin waarover een houten wandelpad aangelegd is over stomende heetwaterpoelen en borrelende en bruisende modderpoelen. Door de zwavelwerking heeft de aarde er allerlei kleuren gekregen.
Ze hadden bij de ingang wel kunnen vertellen dat diverse trails nog gesloten zijn. Dit is juist hetgene waar je in dit park voor komt en dan kun je het niet bezoeken!
Verder is dit park wel mooi, maar niet zo bijzonder.
We rijden de hele weg door het park en bekijken de uitzichtpunten. Bij Devastated Area lopen we een korte trail. Hier kun je nog de schade zien die de uitbarsting van Lassen Peak in 1915 heeft aangericht, in de vorm van de grotere en kleinere rotsbrokken die er liggen.
Een eind verder langs de weg ligt Hot Rock, een 30 ton zwaar rotsblok dat na de uitbarsting van Lassen Peak dagenlang gloeiend heet in een beekje heeft liggen sissen.
Manzita Lake en Reflection Lake zijn de volgende stops.
Dan rijden we het park alweer uit naar ons overnachtingsadres in Redding. Hier is de camping vanwege het hoogteverschil terrasvormig aangelegd.

vrijdag 13 juni 2008

Lake Tahoe



Vanuit Lee Vining volgen we de Eastern Sierra Scenic Bwy en na enkele kilometers worden we als afscheid van Mono Lake getrakteerd op een mooi uitzicht over het meer.
Het is een mooie weg die gaat door groene bergen met besneeuwde toppen op de achtergrond (foto). We komen nog door een canyon langs een rivier en langs weiden met koeien en schapen.
In een van de eenzame plaatsjes waar we doorheen rijden wordt een benzineprijs van $ 5,29 gehanteerd (in Florida hebben wij nog $ 3,29 betaald). Nou is dat natuurlijk geen richtprijs, in zo’n dorp heeft zo’n benzinestation een monopoliepositie en profiteert daar schandalig van.
Als we Nevada binnenrijden zijn de benzineprijzen meteen een stuk lager en we tanken voor $ 4,07. Een mevrouw spreekt ons aan en adviseert ons om beslist Lake Tahoe en Virginia City, een heel leuk authentiek plaatsje, te gaan bezoeken. Lake Tahoe ligt op onze route, maar voor Virginia City moeten we een eind omrijden en aangezien we vandaag een behoorlijke afstand af te leggen hebben en geen camping besproken, laten we dit plaatsje voor wat het is.
We komen langs Topaz Lake en het mooie, grote Lake Tahoe (foto). Dan rijden we Californië weer in en gaan algauw richting Quincy waar we de overnachting gepland hebben. Eerst even inchecken bij de camping en dan nog even Quincy in voor boodschappen.
Het is stralend zonnig weer met een temperatuur van tegen de 30 graden.

donderdag 12 juni 2008

Yosemite National Park



Wow! Wat een schitterend National Park is Yosemite! Het is een van de meest bezochte parken van de VS, hoe zou het komen….?
We rijden het park aan de westkant binnen en komen langs heel veel naaldbomen en wat uitzichtspunten die wel aardig zijn. Ons eerste wow-moment ervaren we als we bij Bridalveil Fall komen: wat een hoge waterval en mooi hoe het water gedeeltelijk verstuift, waardoor het op een bruidssluier lijkt. Tunnel View is ook nog een aardig punt.
We moeten de keuze maken of we Yosemite Valley of Glacier Point gaan bekijken. Aangezien we lezen dat Yosemite Valley het drukst is, valt de keuze op Glacier Point en daar hebben we geen spijt van.
De route is prachtig en het uitzicht aan het eind is werkelijk adembenemend. Je hebt er zicht op Halfdome en de drie watervallen. We raken aan de praat met een Ami-echtpaar. De gebruikelijke vraag “Where are you from” wordt natuurlijk gesteld en als ik ze daarop vraag waar zij vandaan komen vertellen ze dat ze nog geen 100 mijl van Yosemite vandaan wonen en dat ze het park regelmatig bezoeken. Ze hebben de Halfdome ook al beklommen en dat is niet niks! Dan vragen ze of we Yellowstone nog gaan bezoeken. Ik ontken en vraag of dat mooier is. Dan zegt de man: “Kun je je een mooier plekje ter wereld voorstellen dan hier?” Nou nee, op dat moment eigenlijk niet.
We rijden terug en gaan de Tioga Road op. In het begin weer weinig uitzicht door de bomen, maar dan komen we bij Olmsted Point, wederom een juweeltje van een uitzichtspunt waar we ook nog bevers zien. Dan volgt nog Tenaya Lake, de Tuolumne Meadows en zo gaat het maar door totdat we het park weer uitrijden.
Dan rijden we naar de camping Mono Vista in Lee Vining aan Mono Lake waar we onze overnachting geboekt hebben. We checken eerst in en vragen de weg naar de tufsteenformaties en rijden erheen, het laatste stuk weg blijkt onverhard te zijn dus hobbelen maar. Het vreemde is dat het wandelpad naar de bizarre tufsteenformaties aan het meer wel helemaal geasfalteerd is.
Dan weer naar ons mooie campingplekje om alle indrukken van deze dag te verwerken.

woensdag 11 juni 2008

Onderweg naar Yosemite



We verlaten de nogal troosteloze camping van Larkspur en rijden over de Richmond Bridge. De camping is weliswaar een prima uitvalsbasis naar San Francisco, hij heeft zelfs een zwembad en het sanitair is ook OK, maar je staat op een smal strookje beton met grind eromheen. Je hebt nog net een paadje om langs de camper te lopen. De hele dag hoor je het geluid van de snelweg die erlangs loopt en dan hoor je van mensen dat ze hier al 15 jaar een vaste standplaats hebben!
We rijden een heel eind door het drukke stedelijke gebied rond San Francisco en daarna door een industriegebied. Dan volgt een stuk waar weer veel windmolens staan, met de bijbehorende wind en dan neemt de drukte zo langzaamaan af.
We komen door het plaatsje Oakdale wat bekend is om de jaarlijkse professionele rodeowedstrijden, het Cowboy- en Westernmuseum en de Hershey Chocolate Plant, de fabriek van Amerika’s bekendste chocolademerk Hershey. Maar bij de ATWT-kijkers is de naam Oakdale bekend omdat zich daar het grootste deel van de soap afspeelt. Ik weet dat er héél veel Oakdales zijn in de VS, maar ik kom nu eenmaal door deze en als ATWT-fan moet ik even een paar foto’s maken (foto).
Voor onze tussen de middag hap rijden we naar de picknickplaats van Moccasin Point, een mooi plekje aan een stuwmeer (foto). Dan verder naar Groveland, waar we nog even uitstappen omdat het een leuk plaatsje is. Dan arriveren we op de camping in Groveland en krijgen een mooi royaal plekje in de bosrijke omgeving.

San Francisco III



We gaan weer met de ferry naar San Francisco, we hebben geen zin om uit te zoeken hoe het met de bussen zit. Die doen er in ieder geval langer over omdat ze vaak moeten stoppen.
We rijden met een tram naar het Powell Station van de Kabeltram, daar kopen we dagkaarten. Er staat een heel lange rij mensen te wachten om in de kabeltram te stappen, gelukkig komen ze aan de lopende band aanrijden.
We gaan mee tot Chinatown om er lekker de buurt eens te gaan verkennen. Het is echt alles Chinees wat je ziet aan mensen, winkels en restaurants. Er wordt hier niet veel en goed Engels gesproken.
Na een tijdje zoeken we een eettentje op, het wordt een Italiaan! De broodjes en cappuccino zijn er heerlijk.
Dan gaan we weer naar een tramhalte en rijden naar de California lijn. Deze lijn is een stuk rustiger en de straatjes zijn net zo steil. We stappen over op een andere kabeltram omdat we naar Lombardstreet willen. We hebben de verkeerde genomen, want nu moeten we een stuk de straat omhoog klimmen en steil issie!
Een bepaald stukje van de Lombardstreet bestaat uit allemaal bochten, het geldt als het bochtigste straatje ter wereld. De auto’s die hier rijden, doen dit alleen voor de fun. Je ziet toeristen in taxies het straatje afkomen alleen om een keer de Lombardstreet gereden te hebben. Tussen de bochten is het helemaal beplant met bloemen, dat ziet er best mooi uit. Aan beide kanten van de straat zijn trappen waar voetgangers omhoog of omlaag kunnen. We lopen dit stuk ook nog omhoog om beloond te worden met een prachtig uitzicht. Bovenlangs rijdt ook nog een Kabeltram, dat is degene die we hadden moeten hebben om dit fenomeen te bezoeken.
Het volgende ritje met de tram gaat alweer richting ferry. Eerst nog met een trolleybus, dan nog een stukje lopen richting Pier 1, onze laatste stappen op San Francisco bodem.
Met de snelboot zijn we een half uur later alweer terug in Larkspur.

maandag 9 juni 2008

Alcatraz



Ga naar de gevangenis, ga niet langs af en……
Alcatraz is vandaag ons doel. We bezoeken deze (ex) gevangenis waar beruchte lieden als Al Capone en Robert Stroud (The Birdmand) gevangen hebben gezeten.
De boot vertrekt om 10.30 uit San Francisco en twintig minuten later ben je al op het eiland. We krijgen eerst informatie over de regels op het eiland. Er heerst toch nog een beetje een gevangenisregime met allerlei voorschriften en regeltjes, al is het als gevangenis niet meer in gebruik.
We volgen de audiotour in het Nederlands, erg interessant, dat hebben ze echt heel boeiend in elkaar gezet. Na de tour lopen we nog verder over het eiland waar je een prachtig uitzicht hebt op San Francisco en de Golden Gate Bridge.
Je kunt er nergens iets te eten kopen op het eiland. Op het laatste moment op de boot bedenkt Henk dat we niets te eten bij ons hebben, dus gauw een paar broodjes op de boot gekocht. Maar de meegebrachte broodjes mag je niet zomaar ergens opeten. We zitten na de audiotour lekker buiten op een bankje onze bammetjes op te peuzelen, komt er zo’n padvinder naar ons toe dat het niet mag. Je mag alleen eten (en roken) in het deel waar je aankomt met de boot. Dat vinden we wat al te zot, dat je helemaal terug moet lopen naar beneden om even je zelf meegebrachte broodjes op te eten! Dan maar wandelen met het broodje op het vuistje.
Een poos later weer met de boot terug en even langs de Starbucks voor een bakkie. We gaan ook nog even kijken hoe het met de zeeleeuwen is. Het is leuk om te zien hoe sommige beesten vechten voor hun plekkie op de drijvende pieren en geen ander dier naast zich tolereren. Ze duwen elkaar steeds het water weer in, wat het publiek natuurlijk zeer waardeert.
Dan vinden we het wel weer genoeg voor vandaag en aanvaarden de terugtocht. Eerst met de tram naar de ferry en dan met de boot in 3 kwartier terug naar Larkspur waar we deze dagen wonen. Op de heenweg hadden we de snelboot, die doet er maar een half uur over, ze varen om beurten.

zondag 8 juni 2008

San Francisco I



Met de ferry vertrekken we naar San Francisco. Op de boot is het nog wat fris, maar na aankomst is de temperatuur lekker. Op de ferry-terminal in San Francisco kun je twee gratis kaartjes voor de tram uit een automaat halen waarmee je naar je eerste doel en terug naar de ferry-terminal kunt reizen.
Wij gaan met de tram naar Fisherman’s Wharf en van daaruit wandelen we langzaamaan langs de pieren, ondertussen rondkijkend en winkelend. Wat een leuke stad is dit, wel druk en toeristisch, maar toch ook heel gezellig. Een echte grote stad sfeer.
Bij een van de pieren eten we een lekker vismaaltje.
We halen onze tickets vast op voor de boottocht naar Alcatraz wat we morgen bezoeken en komen langs de pier waar de zeehonden liggen te luieren. Het is hier een drukte van belang: niet alleen met zeehonden, maar ook met mensen.
We wandelen langs een pier waar allemaal historische schepen liggen en we kunnen met onze National Parks Pass (!!) gratis zo’n historisch zeilschip bekijken.
In plaats van met de tram besluiten we om terug te wandelen naar de ferry-terminal. We komen er wat vroeg aan en zitten er nog even op een terras met een drankje/ijsje.
Dan is de eerste dag San Francisco alweer om.

zaterdag 7 juni 2008

Golden Gate



We hebben een paar dagen geen internet gehad en konden dus ook de reacties op de blog niet lezen. Helaas geen gebruik kunnen maken van jouw tip Monique (hadden we goed kunnen gebruiken) en we waren inderdaad op Pismo Coast Village.

Vandaag zijn we van die nare koude wind bevrijd en is het lekker zomerweer.
Door de goudgele heuvels met hier en daar wat groene bomen rijden we richting San Francisco. Algauw maken de bomen plaats voor bebouwing. Van San Jose tot San Francisco liggen de diverse steden aaneengeregen.
Dan rijden we San Francisco binnen, we komen langs rijen pastelkleurige huizen en naderen de Golden Gate Bridge.
Dan rijden we over deze imposante brug en stoppen aan de andere kant bij een aantal uitkijkpunten om de brug goed te kunnen bekijken en fotograferen.
We doen Sausalito nog even aan, een heel leuk plaatsje aan de Baai van San Francisco.
Daarna rijden we naar Marin Park waar we voor 4 dagen een plaats hebben gereserveerd. Van hieruit kun je nl. goed per veerboot of per bus naar San Francisco en heb je geen gedoe met rijden in die drukte en parkeerplaatsen zoeken. Op de camping krijg je al allerlei informatie, de veerboot en de bus zijn op loopafstand.
We gaan nog even boodschappen doen bij een heel gezellig winkelcentrum in de buurt. Er zijn allerlei leuke winkeltjes, terrasjes en er klinkt muziek. Overal staan bankjes, tafels en stoeltjes om even te relaxen. We eten hier een hapje en zitten weer eens heerlijk buiten.

Californische kust



Vrijdag 6 juni 2008
Weer die harde snijdend koude wind vandaag. Als we even uit de auto stappen bij de uitkijkpunten tijdens onze rit langs de kust, vluchten we snel weer de warmte in. De uitzichten zijn prachtig en algauw zijn we bij Bixby Creek Bridge (foto), de grootste van een aantal bruggen waarover Highway 1 loopt.
Dan arriveren we bij Carmel (in deze plaats was Clint Eastwood ooit burgemeester) waar de 17-Mile Drive begint. Het is een rondweg op de Monterey Peninsula. De weg gaat door bossen, langs golfbanen en langs de zee (and we saw many beautiful houses here Garland!).
Er zouden hier en daar zeeleeuwen en zeehonden te zien zijn, maar die zullen het wel te koud vinden om op het strand te liggen. Op de enige plek waar ze inderdaad (niet al te dichtbij) te zien zijn, sta je achter een hoog hekwerk.
De weg voert langs pittoreske inhammen, pijnbomen en cipressen, we komen langs Bird Rock en bewonderen natuurlijk de bekende Lone Cypress (foto), die zich eenzaam vastklampt aan een rotsformatie. Ze hebben voor de zekerheid nu maar een muurtje om de onderkant heen gebouwd.
Verder gaat het langs Pacific Grove, de vuurtoren kunnen we niet vinden. Daar hebben we in de VS vaker mee te maken gehad, wij verwachten een hoog bouwwerk dat boven alles uittorent. Die dingen zijn hier echter maar klein en dus niet zo makkelijk te vinden. Hieruit blijkt maar weer dat niet alles hier groot is.
In Monterey doen we de Cannery Row aan. Vroeger waren hier conservenfabriekjes die gebouwd werden voor het inblikken van sardientjes, nu zijn deze gerestaureerd en omgebouwd tot winkels en restaurants.
Dan rijden we alweer campingwaarts, dit keer in het gehucht Aromas.

Californische kust



Donderdag 5 juni 208
Verder trekken we langs de kust van Californië. Er staat een venijnige koude wind, die later op de dag wat afneemt. Het is ook wat mistig langs de kust.
We stoppen in San Luis Obispo bij de Missiepost, die in het centrum van de plaats ligt. Ook lopen we door Bubblegum Alley. Dit is een steegje waar voorbijgangers aan beide kanten wel miljoenen kauwgums tegen de muren hebben geplakt!
Bij Morro Bay rijden we naar de Morro Rock, een rotsblok dat 176m oprijst net even van de kust.
Hearst Castle slaan we maar over, kastelen kunnen we in Europa genoeg bekijken.
De kust is mooi, we zoeken naar plekken waar de zeeleeuwen zich ophouden maar vinden ze in eerste instantie niet. Dan komen we bij een uitzichtspunt dat Elephant Rock Beach heet. We denken dat het ‘Elephant’ op de lichtgrijze rotsformaties in de oceaan slaat, het schijnt echter naar de zee-olifanten genoemd te zijn die hier op het strand liggen. Het hele strand ligt echt vol met luierende, zich met zand bestrooiende dieren (foto), een geweldig gezicht.
Aan eekhoorns is hier langs de hele kust ook geen gebrek, je moet gewoon uitkijken dat je niet op ze trapt. Ze mogen niet gevoerd worden, er schijnt een overpopulatie te zijn, maar sommigen kunnen er niet aan weerstaan. Ziet er ook schattig uit, zo’n beestje dat op zijn achterpootjes staat te schooien.
Verderop wordt de kust echt spectaculair. Hier komen de bergen tot aan de kust en Highway 1 slingert zich langs de bergwanden. Er zijn hier en daar uitwijkplaatsen, maar voor echt grote uitkijkterrassen is bijna geen plaats.
We zien de mooie baai liggen van het Julia Pfeiffer Burns State Park met de waterval op het strand en komen langs Big Creek Bridge (foto).
Dan zijn we al gauw bij de Riverside Campground in Big Sur. Een leuke, kleinschalige camping met wat hook-ups, tentplaatsen en lodges. De zeer aardige campingdame vraagt of we een plaats aan de rivier willen. Deze zijn eigenlijk duurder, maar we mogen er een uitzoeken voor dezelfde prijs. Dit keer staat onze camper aan de rivier, tussen de Coastal Redwoods. Het voordeel van dit zwervende bestaan is dat je elke dag een andere tuin om je huis hebt.

woensdag 4 juni 2008

Van Malibu naar Pismo Beach



Met bewolkt weer vertrekken we uit Malibu, de wind is hier aan zee tamelijk fris.
We rijden nu een mooi, rustig stukje kustweg, af en toe zien we surfers in de oceaan. In Ventura gaan we boodschappen doen en tanken. Het is inmiddels zonnig geworden, maar de frisse wind blijft.
Over de benzineprijzen: toen we in Florida waren hebben we $ 3,29 per galon (3,8 liter) betaald. Nu en hier liggen de prijzen rond de $ 4,50. Het is bekend dat de benzineprijzen hier snel stijgen, maar Californië zou ook duurder zijn dan de andere staten, beide oorzaken zullen wel debet zijn aan het grote prijsverschil.
We doen het Deense plaatsje Solvang aan, volledig in de Scandinavische stijl gebouwd. Wel leuk, erg toeristisch.
De goudgele/roodbruine heuvels waar we langs rijden zien er gortdroog uit, maar de kleuren zijn mooi.
We komen langs velden waar hele hordes mensen aardbeien aan het plukken zijn. Die zijn hier op heuveltjes geplant, zodat men niet zo diep hoeft te bukken.
Bij een Restarea komt een Nederlands echtpaar naar ons toe met de vraag of wij het ook zo lastig vinden om hier campings te vinden. Dat is inderdaad ook onze ervaring langs de kust van Californië. Er zijn wel State Beaches en State Parks waar je kunt kamperen, maar die hebben zelden hook-up plaatsen.
Eind van de middag arriveren we op ons adresje in Pismo Beach. Het is weer een mooi plekje, net achter de duinen. De camping heeft diverse toegangen naar het strand, waar ik weer even een wandeling ga maken.

dinsdag 3 juni 2008

Hollywood




(Omdat we 2 dagen geen internet hadden, nu berichten van 3 dagen op de blog)

Dinsdag 3 juni 2008
Goed geslapen vannacht, de luchthaven hield zich koest.
Omdat we nog kans willen maken op een parkeerplaats in Hollywood, vertrekken we al voor 8 uur in die richting. We raken in het drukke Los Angeles verkeer en doen een uur over 34 km. We rijden via de Santa Monica Boulevard langs Downtown LA om in Hollywood te komen.
Na wat zoekwerk vinden we er een parkeerplaats vlakbij Kodak Theater, achter de Hollywood Boulevard, dichterbij kan niet. We moeten er wel even $40 voor neertellen!
De achterkanten van de straten (b.v. waar we de camper geparkeerd hebben) is maar een gribus, niks glamour en glitter. De Hollywood Boulevard zelf is ook een hoop vergane glorie, deze heeft een hoop van zijn allure verloren. Alleen rond het Kodak Theater, waar de jaarlijkse Oscaruitreiking plaatsvindt, ziet het er gelikt uit. Hier wordt geleurd met allerlei kaartjes voor shows. Ons wordt nog een free-card aangeboden om als klapvee te dienen voor een tv-opname van een show. We nemen er niet de tijd voor. Ook lopen er allerlei ‘beroemdheden’ rond, we komen 2 Marilyn Monroe’s tegen, enkele Supermannen, Micky Mouse en andere grootheden.
Bij Mann’s Chinese Theater is het een drukte van belang. In het beton van de voorhof zijn de hand- en voetafdrukken te bewonderen van tal van beroemde filmsterren. Je ziet mensen op handen en voeten op de foto gaan en hele groepen herkennen en bewonderen de afdrukken.
We lopen verder Hollywood Boulevard af, in de hele straat is aan beide kanten een zgn. Walk of Fame gemaakt, een trottoir met tegels waarin namen van beroemdheden op film-, tv- en muziekgebied in een ster is aangebracht.
We gaan op zoek naar het beroemde Hollywoodsign, de reuzengrote letters die tegen de heuvels zijn aangebracht. We vragen het een mevrouw. En zij is, volgens haarzelf, precies de goede persoon die we dat vragen, want zij heeft de gouden tip. We moeten eerst met een bus een stuk de Hollywood Boulevard afrijden, dan overstappen op een klein wit busje wat ons dan tot een punt brengt waar we de letters goed kunnen zien. We proberen het en terwijl we in het kleine witte busje zitten, zien we de letters inderdaad steeds dichterbij komen. Echter, als we bij het eindpunt zijn, zien we ze niet meer, we moeten eerst weer een stuk teruglopen om er weer zicht op te krijgen.
Later blijkt dat je bij een winkelcentrum dat naast het Kodaktheater is, de letters ook kunt zien. Wel van wat verderaf, maar daar hadden we het ook wel mee gedaan.
We komen op de Hollywood Boulevard ook nog langs opnames van (waarschijnlijk) een videoclip. Een stukje verder nog eens, waarschijnlijk van dezelfde productie.
Dan rijden we langs Beverly Hills naar onze volgende bestemming: Malibu. We hebben hier weer een prachtig plekje met aan de ene kant de oceaan en aan de andere kant de bergen.
Ik ga nog even op pad en wandel een stuk langs het strand waar ik dolfijnen in de oceaan spot.

Los Angeles



Maandag 2 juni 2008
Via Pacific Coast Highway 1 rijden we in Los Angeles naar het noorden. We denken een mooie kustweg te volgen, maar dat valt tegen. Het is een gewone drukke doorgaande weg en er is niet veel van de zee te zien, alleen heel af en toe een klein doorkijkje. We rijden door stadsdelen van Los Angeles met veelbelovende namen als Laguna Beach, Newport Beach, Long Beach, maar als we proberen naar de kust te komen, stuiten we op slagbomen van afgesloten wijken of komen we bij een State Beach waar we $10 moeten betalen. Eindelijk kunnen we bij Huntington Beach even de camper aan de kant zetten om een kijkje aan het strand te nemen, het is niet bepaald boeiend. We besluiten om de snelweg maar te nemen en zo snel mogelijk naar onze camping aan het strand in Playa del Rey te rijden en er een rustige strandmiddag van te maken.
Bij Dockweiler RV Park kunnen we nog kiezen uit de plaatsen en we nemen er een aan het prachtige brede strand. Deze camping ligt wel onder de rook van LAX, de internationale luchthaven van Los Angeles, maar dat is best een mooi gezicht, alleen hopen we dat er ’s nachts niet gevlogen wordt.
De verkeersleiding van LAX belt af en toe Henk op om te vragen het bovenluikje van de camper dicht te doen, zodat de vliegtuigen kunnen opstijgen.
De rest van de dag brengen we lekker rustig aan het strand door. Henk kan het niet laten om een duik in de Pacific te nemen, maar ik blijf liever aan land.
De zonsondergang nog even op de gevoelige pixel gezet, maak je tenslotte niet elke dag mee aan de Pacific.

Joshua Tree



Zondag 1 juni 2008
Al vroeg gaan we op weg naar Joshua Tree National Park dat algauw is bereikt vanuit onze standplaats. In het begin zien we niet één joshuatree, alleen rotsen en daar hebben we er al genoeg van gezien, hoewel deze rotsen er toch weer anders uitzien, wat afgeronder en gladder.
Na een paar kilometer beginnen de eerste joshuatrees in zicht te komen en daarna hele bossen. De joshuatree is, anders dan de naam doet vermoeden, geen boom maar een plant die behoort tot de familie van de yucca. Ze kunnen wel 12 meter hoog worden.
Ik vind het een zeer fotogenieke plant en leef me uit op de mooiste exemplaren.
Als we het park uitrijden gaat de rit naar Pioneer Town. Het is een kunstmatig westernstadje dat in 1947 werd gebouwd als filmdecor en voor tientallen westerns, zowel voor film als tv, als decor werd gebruikt. Het is wat kleinschalig en kneuterig en daardoor juist erg leuk. De planken van de bordessen zien eruit of ze ook uit die tijd zijn en het niet lang meer zullen maken. (Lots of patatoes here Angie). Er vindt ook een muziekfeest plaats: Chuckwalla Fest. Vreemd soort muziek, we vinden het niet om aan te horen.
Voorbij Palm Springs kom je langs enorme windmolenvelden en het is duidelijk waarom die hier staan, de wind blaast ons bijna van de weg. Aan de weg (4 banen in elke richting) en het verkeer is te merken dat je Los Angeles nadert, maar het rijdt goed door. Op het stuk tolweg dat we rijden is het een stuk rustiger, maar dan komen we weer in de drukte van de normale freeway (de I-5 Dennis!).
We rijden Doheny State Beach op en hebben hier een mooi plekje. We staan aan het strand en gaan meteen even een stuk langs de zee lopen. Doordat we een kreekje oversteken halen we allebei een paar natte broekspijpen en we zien een waterplas waar een heleboel pelikanen en diverse soorten meeuwen zitten.
Het is hier door de zeewind gelijk een stuk frisser, en overdag aangenamer, dan in het gebied waar we vandaan komen.