Bryce Canyon National Park

Het was een koude nacht met nachtvorst en sneeuw. Vanochtend ligt er hier en daar nog sneeuw. Het zonnetje schijnt, hopelijk loopt de temperatuur daardoor snel wat op.
In Bryce Canyon National Park rijden we eerst helemaal naar het eind. Eenmaal op weg trekt de lucht weer aardig dicht en begint het zelfs weer iets te sneeuwen. Als we aan het eind van de parkweg zijn, hebben we nog net even uitzicht en daarna zitten we in de wolken. Dit is het hoogst gelegen uitzichtspunt van het park.
We rijden de weg terug naar beneden, de zon komt af en toe weer even door, en we bekijken de uitzichtspunten. Het is onvoorstelbaar wat je daar ziet: dit kan gewoon niet echt zijn, dit is de Efteling! Hoe kan het bestaan dat de natuur zoiets creëert! Die vormen en kleurschakeringen van roze, oranje, geel, wit, rood en het groen van de bomen die ertussen staan.
De bewolking neemt weer toe maar af en toe schijnt er nog een straaltje zon op de hoodoo’s, zoals de stenen torens genoemd worden. Het is ontzettend koud, we lopen gewoon te blauwbekken en weten niet hoe gauw we na ieder viewpoint de auto weer in moeten. Dan begint het ook weer te sneeuwen.
We besluiten om naar Ruby’s Inn te rijden en daar eens rond te kijken, het is naast onze camping. Als het opklaart, kunnen we altijd ’s middags nog terug gaan het park in. Bij Ruby’s Inn bekijken we de kunst en kitsch die er te koop is, je kunt er je tijd in ieder geval goed vullen. Dan gaan we er een hapje eten en bekijken de western winkeltjes aan de overkant, waar een aantal versteende boomstronken liggen. Nog even wat uitzoeken bij de Rock Shop en weer campingwaarts.
Het is steeds harder gaan sneeuwen en een poos later staan we in een wit wereldje. Ik ga maar even een wasje draaien en vast mijn verhaaltje maken en foto’s uitzoeken.
Dan begint zo rond half 4 ineens de zon weer te schijnen, een heel stuk blauwe lucht. Gauw de boel aan kant en weer het park in. We waren duidelijk niet de enigen met dit idee. Het ziet er toch een heel stuk mooier uit als de zon op dit sprookjesland schijnt.
Bij de Navajotrail lopen we een stuk naar beneden, ik wil toch graag even tussen deze hoodoo’s gestaan hebben. Henk bekijkt het eens en besluit niet verder te gaan. Ik loop tot bijna onderaan en ga dan ook terug, want het blijkt een looptrail te zijn, dan kom je dus via een andere weg weer terug en Henk staat hier boven op me te wachten. Toch even tussen de torentjes gelopen.
De zonneschijn blijkt ook niet van lange duur, want als we bij het volgende uitkijkpunt zijn, betrekt de lucht alweer en rijden we terug naar de camping. Even later sneeuwt het weer.
We blijven optimistisch. Henk’s motto van vandaag: we hebben hier in ieder geval geen last van muggen.