Canyon de Chelly I

Het plaatsen van de foto’s op de blog is in Monument Valley niet gelukt, de rooksignalen werkten niet goed. Het berichtje van gisteren is nu aangevuld met de foto’s.
De wind heeft ons weer gevonden, dat merkten we gisteren in Monument Valley al waar we bijna van onze sokken geblazen werden (gelukkig geen zandstorm Astrid).
De omgeving is hier echt onvoorstelbaar mooi. Overal om je heen zie je de rotspartijen van buttes, mesa’s en canyons. We verlaten het gebied van Monument Valley en gaan op weg naar Canyon de Chelly National Monument (vele malen dank aan Janet van Tioga dat ze ons op deze onvoorstelbaar mooie canyon attent gemaakt heeft).
Al gauw verandert het landschap en rijden we langs de Black Mesa, een tafelberg van een vrij donkere steensoort. Hier en daar duikt nog een grillige rotspunt op en we zien veel eenvoudige, armoedig aandoende Indianen nederzettingen (geen wijken voor Garland).
We komen door Kayenta, een verlopen plaats met benzinepompen en wat winkels. Er is wel een hele nieuwe wijk met stenen huizen. Volgens Henk de Schuytgraaf van Kayenta.
We komen langs grasvlaktes en langzaamaan kleurt het landschap weer roder. We worden aangehouden door politie. Blijkt een ‘buckle up control’ te zijn: controle of je je veiligheidsriem wel draagt. Wij zijn allebei braaf ingegespt en krijgen een compliment, de agent wenst ons verder een goede reis.
We bekijken de camping vlakbij het Visitor Center. Ziet er prima uit, een geasfalteerd weggetje en campingplaatsen voor campers, prachtig temidden van een bos, nog gratis ook. Er is geen beheerder, maar er zijn wel (schone) toiletten en elke plaats heeft een barbecue en picknicktafel. We zoeken een plekje uit en zetten er een stoel neer. Er komt een Frans echtpaar langs voor een praatje en volgens hen wordt dat door iedereen gerespecteerd als zijnde een bezette plaats.
Dan rijden we naar de South Rim van het park (kost ook al niets) en we stoppen bij de uitkijkpunten. In de verte voor ons uit komt een donkere lucht aan, we zien letterlijk en figuurlijk de bui al hangen.
De uitzichten zijn subliem, je kijkt in een honderden meters diepe canyon van rode zandsteen en op sommige plaatsen zie je de ruïnes van de oorspronkelijke bewoners. Op de meeste plaatsen moet je nog een klein stukje lopen over gladde rotsen voordat je bij het uitzichtspunt bent. Maar dan is er de beloning, wat een natuurgeweld, zeer indrukwekkend.
Als we naar het voorlaatste punt rijden begint het te regenen. We rijden gelijk door naar het laatse punt en eten daar (in de camper) eerst een hap. Daarna is het droog en gaan we op weg naar de verbazingwekkende Spider Rock. Hier rijzen de twee 250m hoge rotsen op die op een afstandje van de canyonwand staan en volgens de Navajo huist Spider Woman daar.
Aan de overkant van de canyon zien we bliksem en we horen het ook rommelen.
Dan rijden we terug en bezoeken we nog het punt dat we overgeslagen hadden. Daarna rijden we naar de camping en zitten daar nog een hele tijd in het zonnetje. Er komt ook nog een Italiaans echtpaar langs voor een praatje, kon ik mijn Italiaans ook nog ophalen!