Lower Antelope Canyon

Van een Duitse buurman hoorden we gisteravond dat er op 10 minuten lopen van hier een rodeo gehouden werd. Dat wilden we ook wel eens meemaken, dus wij op pad. Inderdaad, na een stukje gelopen te hebben horen we de luidspreker al over de prairie schallen. Het is een echte rodeo (niet speciaal voor de toeristen), er wordt in een soort competitieverband gereden. We kopen de kaartjes en nemen op de tribune plaats tussen het enthousiaste publiek.
Het is de bedoeling dat de deelnemers 8 seconden op een stier blijven zitten terwijl het beest er alles aan doet om ze eraf te knikkeren. Het lukt maar weinigen. Er komen ook nog een paar mannen die het op een paard proberen en die houden het wat langer vol. Wat ook leuk is om te zien, zijn de ‘cowboys’ te paard die daarna de stier weer terug in zijn hok moeten zien te krijgen. De locals worden natuurlijk het hardst aangemoedigd, maar voor de anderen gaan de handjes ook op elkaar als ze het goed doen. Het publiek, en ook de plaatselijke deelnemers, bestaat hoofdzakelijk uit Indianen. We zijn hier natuurlijk ook weer in Indianengebied.
Een vleermuis kwam ook nog even de show stelen door de hele tijd bij de schijnwerpers te gaan rondvliegen.
Was leuk om een keer mee te maken.
Vandaag rijden we eerst naar de Lower Antelope Canyon (met statief @strid). Na een tijdje wachten bij de poort komt een dame de poort openmaken en kunnen we het terrein op. Bij de kassa de kaartjes kopen en daarna een klein stukje lopen naar een gat in de grond, waar je met ijzeren laddertjes inkruipt. Een krappe bedoening, echt kruip door sluip door werk, maar wat een schitterende slotcanyon (foto)! Het is echt genieten. Deze canyon is 400 meter lang (de Upper maar 90) en je kunt hier zo lang inblijven als je wilt, er is ook geen begeleiding bij. Er zijn natuurlijk meer liefhebbers, maar we houden netjes rekening met elkaar bij het fotograferen. Af en toe gaat het nog verder naar beneden met een laddertje of wat daarvoor doorgaat, soms kun je je voeten amper kwijt in de krappe ruimte (zou niets zijn voor Teletubbies, Yvon). Het is ook best een gedoe met het statief, daar is ook nauwlijks ruimte voor, maar je hebt het wel nodig.
Aan het eind van de canyon kun je de weg terug door de canyon gaan, of met een ijzeren ladder naar boven klimmen en boven langs de weg terug aanvaarden. Wij kiezen voor het laatste.
Even uitblazen in de camper en dan lopen we weer een Walmarttrail, lekker op ons gemakkie. Na de lunch gaat het richting Horseshoe Bend. Vanaf de parkeerplaats lopen we naar het uitkijkpunt waar de Colorado River een hoefijzervormige meander van 300m diep in het Navajo Sandstone geslepen heeft (foto). Je hebt een fantastisch uitzicht op de rivier, maar moet griezelig dicht bij de rand gaan staan om de hele bocht te zien. Sommigen zijn op de rand gaan liggen om er overheen te kijken.
We wandelen weer terug en gaan nog even Page in. We beginnen bij de ijssalon waar we een lekkere iceblend mocha nemen en op het terrasje gaan zitten. Eindelijk weer lekker weer om buiten te gaan zitten in een t-shirt.