Camano Island

Vanochtend vertrekken we vanuit onze camping op de toegangsweg naar Mount St. Helens. We rijden vandaag alleen over bekend terrein. Een oude bekende van ons, Mount Rainier, hadden we gisteren al even gezien, maar die verschuilt zich vandaag achter de wolken.
Algauw rijden we van de ene stad de andere voorbij, dat betekent dus druk verkeer.
We stoppen onderweg bij een Rest Area waar de koffie gratis is. Er is zelfs een dumpstation.
Ook is dit het geval bij de tweede stop die we maken, wat een service!
Dan duikt Seattle op, altijd weer een fascinerende blik.
Dennis belt ons als we ter hoogte van Everett zijn en vertelt ons dat we nog ongeveer een uur nodig hebben om bij hen te komen.
Eindelijk arriveren we, na een reis van ruim 15.000 km, op ons eindadres op Camano Island. Het weerzien is verheugend en tussen ons en de kleine Madeline is het ijs gauw gebroken. Ze komt me zelfs spontaan een knuffel geven, dat doet oma’s hart toch wel goed.
Tegen vier uur komt Hannahuit school. In het begin is ze even verlegen, maar dan vertelt ze honderduit.
Erg fijn onze kinderen alle vier na twee jaar weer te zien.
Het Oranjegevoel is toch een beetje blijven hangen bij Dennis en volgens mij probeert hij het op de kinderen over te brengen (foto).