Apache Trail

Gefeliciteerd René!
Gisteren waren het nog de cowboys, vandaag waren de indianen het onderwerp van onze trip.
Eerst rijden we naar de camping in Apache Junction om een plaats vast te leggen, we komen er toch langs voordat we aan de Apache trail beginnen. Geen probleem, plaats genoeg.
We gaan alleen het verharde deel van de trail rijden, het onverharde deel wordt ten zeerste afgeraden voor campers.
De weg is prima, zeer goed te rijden, beter dan menige bergpas in Europa.
Het is een prachtig, ruig, canyonachtig, onherbergzaam gebied met weinig begroeiing en de weg gaat via haarspeldbochten door de Sonoran Desert. Je komt langs de Superstition Mountains en bereikt eerst Goldfield Ghost Town (foto), tegenwoordig een toeristengebeuren maar beslist de moeite waard om te bekijken.
Verder gaat het naar het prachtig gelegen Canyon Lake (foto), een van een serie meren op de Salt River. Het gebied rond het meer is rotsachtig met stijle kliffen en ravijnen. Bij een prachtig gelegen picknickplaats aan het meer eten we onze tussen-de-middaghap.
Daarna bereik je Tortilla Flat dat in 1904 begon als postkoetsstopplaats. Het bestaat uit een paar houten gebouwtjes langs de weg, maar schijnt een echte plaats te zijn met wel 6 inwoners. Bij de ouderwetse Ice Cream & Candy Store nemen we een scoop van het beroemde prickly pear cactus icecream, dat smaakt!
Ongeveer 5 mijl na Tortilla Flat is een uitzichtspunt en hier houdt de verharde weg op, dus hier keren we om. Was een schitterende rit.

We gaan naar het RV-resort (camping) en zoeken er zelf een plaats uit. Weer een prima plek met eigen palmboom.

Tucson

(Gisteren hadden we geen internet, dus vandaag 2 berichten geplaatst)


Woehaa uit het Wilde Westen! Gisteren Tombstone, vandaag Tucson.
Door het ruige land rijden we naar Tucson. Ineens zien we overal de Saguaro cactussen opduiken, de bergen zijn er hier mee bezaaid. Je verwacht ieder ogenblik Lucky Luke te zien opduiken van achter een cactus.
Deze cactussen komen alleen in de Sonora Desert voor, waar Saguaro National Park een deel van is.
Eerst rijden we naar Saguaro NP, waar we een korte trail gaan lopen. Het is bij deze hitte (36 graden) net genoeg om kennis met dit park te maken. Er zijn enorm grote cactussen bij, ze kunnen wel tot 15 meter hoog worden.
Dan bezoeken we het Sonora Desert Museum, een soort dierentuin. Een wandelpad voert langs planten en dieren waarvan de natuurlijke leefomgeving zoveel mogelijk is nagebouwd.
Als laatste bezoeken we Old Tucson Studios. Het is in 1939 speciaal gebouwd voor de film Arizona, maar sindsdien is het voor veel westerns als decor gebruikt: o.a. Little House on the Prairie en High Chaparral zijn hier opgenomen. Leuk om te zien, een stukje filmgeschiedenis.
Dan rijden we naar onze camping, na de hook-up even een duik in het zwembad: zaaaalig! Dat frist op.

Tombstone

Steintjes, familie in de VS? Jammer voor ze, want het is wel een ghost town.

Bedankt voor jullie reacties! Is erg leuk om die te krijgen. Gisteren hadden we geen internet, dus vandaag even voor twee dagen bijwerken.

28-04-2008
Het was weer een koude nacht (we zitten hier op 1600m hoogte) en niet zover hier vandaan loopt de spoorlijn. Niet dat we daar last van hebben, dat zijn we wel gewend, maar die treinen hier toeteren aan de lopende band. Toch hebben we goed geslapen.
Door een afwisselend landschap rijden we Arizona binnen. Plotseling doemen er rotsen uit het niets op, alsof ze hier zomaar neergekwakt zijn.
Bedankt Ina en Fred om ons attent te maken op Tombstone, we vonden het een belevenis.
‘Tombstone, the town to tough to die’ is een levende legende, hier is echt geschiedenis geschreven. Bekend is het gevecht bij de OK Corral tussen Wyatt Earp, zijn broers en Doc Holliday tegen de Clanton gang.
We bezoeken eerst de Boothill Cemetery die vol is met graven van al dan niet op geweldadige wijze (killed, shot, hanged, lynched, killed by Indians, killed playing cards) omgekomen inwoners. Sommige grafspreuken zijn doorspekt met spot of humor.
We hebben een camping in Tombstone, een huizenblok van het historische centrum. We zijn bij Malle Pietje beland: in zijn kantoortje staat het vol ouwe zut en buiten niet minder. Pietje is heel aardig en geeft ons een prima uitleg over wat er allemaal te zien en te doen is met de plattegrond erbij. We krijgen ook weer een stapel folders mee.
Na de hook-up en broodje gaan we op pad. Het is een toeristische kermis, maar wel leuk. De inwoners koesteren de historie en lopen vaak nog in traditionele kleding van weleer. Het autoverkeer is buiten het centrum gehouden zodat je er rustig kunt rondwandelen en de gebouwen goed kunt zien. We komen, voor het eerst sinds ons vertrek uit Sarasota, Nederlanders tegen.
We merken dat we de klok ook weer een uur terug moeten zetten, want we zijn een uur te vroeg bij het nagespeelde gevecht bij de OK Corral. Een lachertje, vooral hilarisch als een van de acteurs het pistool niet uit zijn holster krijgt en tegen zijn tegenspeler roept: Hold on, hold on.
We bezoeken twee saloons, waaronder Big Nose Kates Saloon. We keren naar ons huis op wielen terug om even te relaxen.
Dan weer naar het centrum om te gaan eten bij The Longhorn Restaurant: finger lick’n good!

White Sands National Monument

Vannacht steekt er een flinke storm op, de camper staat ervan te schudden. We hopen dat de wind tegen de ochtend gaat liggen, maar dat is niet het geval.

We gaan vandaag White Sands National Monument bezoeken en dat is niet te doen met zoveel wind en het is maar 24 km verderop. We rijden erheen en: wat een wonder, als we er aankomen is het windstil! Het is echt weer iets heel anders dan wat we tot nu toe hebben gezien. Een duinengebied van spierwit gipszand, je waant je in een wintersportgebied. We lopen tegen een duin op en maken een wandeling over een boardwalk, maar als we midden in het park zijn, klim ik natuurlijk ook tegen de duinen op om een hoog overzichtspunt te zoeken. Wat een geweldig uitzicht (foto)! Naar alle kanten de witte duinen. Alweer een hoogtepunt van ons Amerika-avontuur.
De volgende stop is in Mesilla, een goed geconserveerd historisch plaatsje. Hier is o.a. de rechtbank waar Billy the Kid in 1881 tot de galg werd veroordeeld. Het plaatsje valt nogal tegen, staat helemaal vol met auto’s, zonde.
We gaan even bij een Taco Bell langs en scoren een paar heerlijke taco’s. Even nog een beker koffie voor op het vuistje en karren maar weer. In de loop van de dag is de harde wind weer teruggekeerd.
We zijn hier niet ver van de Mexicaanse grens en komen weer bij een Border Patrol, dit keer mogen we doorrijden. Op de radio ontvangen we ook weer een aantal Mexicaanse zenders.
We rijden parallel aan een spoorlijn wel tientallen kilometers langs reuzenlange goederentreinen, sommige hebben wel 5 lokomotieven.
Bij een stopplaats langs de snelweg waar we even pauzeren, staat een waarschuwing voor ratelslangen! Maar gauw weg hier.
Dit keer overnachten we op een KOA-camping in Lordsburg New Mexico.

Lincoln National Forest

We kwamen wel leuke spreuken op auto's tegen, hier zijn er twee.

We kunnen momenteel niet mailen omdat upc uitgerekend nu werkzaamheden op de site van mijn upc moet uitvoeren. George, je kleedje komt goed van pas. Hou je taai.

Eerst gaan we even Walmarten, we beginnen aardig door te krijgen hoe deze zaken in elkaar steken, zodat we er niet meer als een kip zonder kop ronddolen.
We rijden over een troosteloze droge vlakte met alleen af en toe wat woestijnvegetatie.
Na een tijd worden de heuvels hoger en rijden we door het vruchtbare dal van de Rio Penasco, dat ziet er een heel stuk beter uit. In het begin zijn de bergen nog kaal, maar langzamerhand worden ze groener.
Bij een tentje langs de weg kopen we verse appel- en kersencider: heerlijk!
We rijden door het Lincoln National Forest naar het pittoreske bergstadje Cloudcroft dat op 2.600m hoogte ligt. De naam is gekozen omdat je je hier vaak in de wolken schijnt te bevinden, maar vandaag is het zonnig en helder, maar wel tamelijk fris. Kan ik tenminste mijn nieuwe sweater van de Walmart weer gebruiken.
Je ziet veel rustieke houten huizen in dit houthakkersdorp in Western stijl (foto), erg leuk. Veel aardappels hier Angie (verder begrijpt niemand waar dit op slaat).
Nog even een ijsje en tanken en dan gaat het weer verder.
Heel abrupt veranderen de groene bergen in een gelaagde rotsachtige canyon. We stoppen even bij een viewpoint voor het uitzicht.
Even plotseling rijden we de vlakte weer op, kort daarna zijn we bij onze stopplaats voor deze dag.

Carlsbad Caverns NP

Gefeliciteerd Janine!

Na een paar scherpe bochten en flinke hobbels ligt alles in de camper weer op zijn plaats en kunnen we de reis vervolgen naar Carlsbad Caverns NP over de wederom verlaten highway.
Het eerste stuk is prachtig, een scenic route. Wat daarna volgt is het tegenovergestelde: een vlak desolaat geheel met heel af en toe een huisje of nederzettinkje, meestal verlaten. Auto’s zijn er ook gewoon achtergelaten, de planten steken eruit. Spookstadjes genoeg hier, gewoon langs de weg (foto).
Langzamerhand komt de olie-industrie meer en meer in beeld in de vorm van jaknikkers, boortorens en reservoirs.
Als we New Mexico inrijden, kunnen we de klok weer een uur terugzetten, wat ons weer een uur extra geeft vandaag.
Bijna tot aan Carlsbad Caverns NP (het enige National Park van New Mexico) is het vlak, dan rijd je plotseling de bergen weer in. De scenic route van de ingang van het park tot aan de ingang van het grottenstelsel is hier de enige verharde weg. Het park heeft een van de grootste grottenstelsels ter wereld.
We sluiten aan in een rij om met de lift 275m naar beneden te worden gelanceerd. Het is beneden constant 13,5 graden dus we hebben een jasje meegenomen.
We lopen de Big Room Tour, een van de wandelingen die je zonder begeleiding kunt doen en die erg indrukwekkend is. De Big Room is een ruimte van 33.000 vierkante meter en zéér hoog, je ziet er de prachtigste druipsteenformaties (foto). Het is een wandeling van ruim 1,5 km.

Als we het park uitkomen, is de camping niet ver meer. Weer een Passport-America-camping, dus we betalen maar de helft van de prijs nl. $ 17,35 (incl. tax).

Big Bend National Park 2

Dankjewel Janet van Tioga, goede tip om dit park te bezoeken.
Het is een prachtige heldere ochtend en Woody Woodpecker komt ook weer buurten.

Eerst gaan we bij Boquillas Canyon een korte trail lopen. De temperatuur is nog redelijk, maar het is wel al behoorlijk benauwd.
De wandeling is prachtig, ineens zien we voor het eerst de Rio Grande, die tevens de grens met Mexico vormt. Het pad daalt af naar de oever van de rivier, waar deze de Canyon instroomt. We zijn de enige wandelaars en plotseling horen we gezang: aan de Mexicaanse kant van de niet al te brede Rio Grande staat een Mexicaan te zingen en zijn verzamelbakje voor het geld staat aan Amerikaanse kant! Het klinkt hier natuurlijk prachtig in die Canyon. Hij roept ons ook van alles toe. Als we het pad onderlangs willen volgen, roept hij dat we beter dezelfde weg terug kunnen lopen want op het pad onderlangs zitten slangen. Dus: dezelfde weg terug.

Vervolgens rijden we naar de weg die de bergen invoert, maar helaas wordt het afgeraden voor RV’s die langer zijn dan 24 feet. De onze is 25 feet, jammer, maar we nemen geen risico’s.

Verderop besluiten we om een andere weg te proberen naar de Sotol Vista Overlook. Hier heb je een weids uitzicht over het westelijke deel van het park. Het uitzicht is echt adembenemend.
We rijden het park uit, wat is het overal schitterend, het landschap verandert steeds. Het blijft wel nogal schraal met alleen de woestijnbegroeiing, maar dat maakt het ook zo speciaal.

Op de camping komen we een kantoortje binnen, dat meer op een uitdragerswinkel lijkt. De campingbaas is ook in Nederland geweest en heeft er zelfs een huis waar hij foto’s van laat zien, hij kent ook wat Nederlandse woorden.
De temperatuur is vandaag een stuk aangenamer: 28 graden.

Big Bend National Park 23 april 2008

Het is erg heiig en miezerig als we wegrijden uit Del Rio. Via een dam gaan we over het Amistad reservoir, er is helaas niet veel van te zien, zo slecht is het zicht. Maar… in de verte wordt de lucht al lichter (echt waar Cees en Henny).
We komen weer langs de ranches en zien waarachtig een paar cowboys op paarden over het ranchgebied rijden om de afrastering te controleren.
Bij een Controlepunt van de Bordercontrol moeten we stoppen en worden onze paspoorten gecontroleerd. Je ziet ze hier overal rijden en mensen aanhouden, ja de Mexicaanse grens is erg dichtbij.
Pecos High Bridge is een brug over de stijle canyon van de Pecos River (zie foto). We rijden naar een plek waar we er een prachtig uitzicht op hebben.
Dit zijn echt de long lonesome highways waar we nu over rijden. In de kleine plaatsjes waar we af en toe doorheen komen, staan de meeste huizen leeg, het zijn bijna spookstadjes geworden.
In een wat groter plaatsje zien we nog auto’s die meedoen aan de autoraces van Fort Stockton die vandaag plaatsvinden.
Het canyonachtige landschap wordt schraler, hoger en ruiger. Hier en daar zien we aasgieren rondcirkelen. Het weer wordt steeds beter en de zon komt zelfs door.
Er zijn hier overal afzettingen langs de weg vanwege de wilde buffels die hier nog voorkomen en we krijgen ze inderdaad te zien.
Door een woestijnachtig land rijden we naar Big Bend National Park.
Als we het park binnenrijden wordt het landschap mooier en mooier. Wat een kleurschakeringen, prachtig. Op de camping hebben we de laatste vrije hook-upplaats, wat een gelukje. Als we gehookupt zijn, snellen we de camper weer in en zetten de airco op volle pot, wat een hitte buiten! Wat later wandelen we er nog wat rond maar morgen gaan we het park verder bekijken. We hebben weer veel aanspraak van campinggenoten en we zien een roadrunner.
Het was vandaag 104 graden Fahrenheit, dat komt volgens mij neer op tegen de 40 C.

San Antonio

Het was weer genieten vandaag. We zijn al om 9.15 uur in San Antonio en de parkeerplaats die we gepland hadden ligt in het centrum, echter: er staat een kermis. O Jeee dat wordt zoeken! Dan komen we langs een prachtig station in Spaans/Zuid-Amerikaanse stijl, er is ook een parkeerplaats bij. We zetten onze RV daar neer, nog dichter bij het centrum en gratis!
Bij het station staat een stoomtrein. We lopen ook even het station binnen: een prachtige hal met gebloemde vloerbedekking (!!!) op de vloer. We gaan er nog even naar het zeer luxe toilet (allemaal marmer). Zou het nog wel in gebruik zijn als station vragen we ons af (we zijn de enige gasten), maar niemand reageert op onze aanwezigheid.

Buiten vragen we een geuniformeerde dame de weg naar het centrum. Vriendelijk legt ze het uit en raadt ons aan om in het naastgelegen hotel een plattegrond van San Antonio te vragen. Geen probleem, ook al ben je er geen gast. Gewapend met kaart en camera op pad naar het centrum.
Eerst naar La Villita, een aantal gerestaureerde oude panden. Het valt nogal tegen, ze zijn er een Franse markt aan het opbouwen door de hele wijk heen met de nodige bonte kitscherige versieringen. Het is lachen als ze ergens de Franse vlag op de kop hebben neergehangen zodat het de Nederlandse vlag is geworden.
Dan naar de San Antonio River waar de River Walk langs loopt. Dat is echt geweldig! Er zijn oeverpaden met prachtige subtropische planten en bloemen, bruggetjes, terrasjes, winkeltjes. Op de rivier komt af en toe een platte boot met toeristen voorbij. We komen zelfs bij een amphitheater, de zitplaatsen zijn aan de ene kant en het podium aan de andere kant van de smalle rivier.
Dan naar The Alamo, een van de bekendste historische plekken van de VS. Het gebouw wordt wel de ‘Cradle of Texas Liberty’ genoemd. David Crocket was hier de grote held, die naam kom je binnen overal tegen: zijn het geweer, zijn vest etc. zijn hier uitgestald. Entree: gratis.
Na nog even rondgelopen te hebben zoeken we onze villa op wielen weer op en vertrekken naar Del Rio, onze overnachtingsplaats.

We komen een bord tegen: Prison Area. Don’t pick up hitchhikers. We rijden door het mooie heuvelachtige landschap. We zijn hier echt in de staat van 'Howdie' René!
De toegangspoorten en bogen van de Texas Ranches liggen langs de weg, maar de ranch zelf is nooit te zien, die kan wel kilometers verderop liggen. We komen door Texaanse plaatsjes, wel leuk maar je ziet ook een hoop ouwe meuk. Het is ook zeer droog, want de rivieren waar we overheen gaan, staan allemaal zonder water.
We doen nog even boodschappen en merken dat de voertaal hier Spaans is. We zijn natuurlijk ook dichtbij de Mexicaanse grens. Op de radio ontvangen we nu ook Mexicaanse zenders.We hebben weer een prima, zeer royale plaats op onze overnachtingscamping. $16 met PA korting.

Houston

(Bij verhaaltje van gisteren is ook een foto geplaatst)


Al om half acht vertrekken we naar de bandenspecialist. Door het hele bandengebeuren kunnen we om 9 uur op weg naar Houston.
(Het Texaanse landschap is inderdaad saaaaaaai, Angie). In Houston is de petrochemie overal duidelijk aanwezig. We rijden naar Houston Space Center.
Na een drukke rit over wegen die hier en daar op, langs, over en onder elkaar doorlopen vinden we dankzij Mamma Mio onze bestemming. Mamma Mio blijkt trouwens een zeer nuttige reisgenoot te zijn, blij mee.
Nasa’s Johnson Space Center, zoals het officieel heet, wordt tegenwoordig beheerd door Disney, dat is in de eerste hal ook wel te merken. De kinderen vermaken zich hier uitstekend.
Wij maken de tramtour naar het echte NASA terrein. Voordat we naar binnen gingen waren onze tassen al gecontroleerd, maar voordat we de tram ingaan, moeten we ook nog door een detectiepoortje. Er wordt zeer goed opgelet dat je nergens onderweg op eigen houtje op pad gaat, we worden overal begeleid.
Eerst bezoeken we het oude Mission Control. Hier werd o.a. de eerste bemande ruimtevlucht naar de maan voorbereid en begeleid. De apparatuur is nu natuurlijk verouderd, maar het kan nog bezocht worden. Een enthousiaste meneer vertelt er zeer boeiend over.
Dan gaan we naar een reusachtige hal waar een exacte kopie op schaal van de space shuttle staat. Hier worden/werden simulaties gedaan door de astronauten. In de volgende hal die we bezoeken ligt een Apollo raket, compleet met alle trappen. Wat een reuze groot ding en dan te bedenken dat alleen het voorste stuk uiteindelijk de ruimte inging.
Na de tour gaan we nog even door het winkeltje en daarna rijden we naar onze camping in Luling. Richting San Antonio (San Antoon volgens de Texanen) begint het landschap wat heuvelachtig en aantrekkelijker te worden.
We komen tegen 7 uur aan, maar omdat ik al opgebeld had, worden we verwacht. Een mooie royale camping ($12,50 met PA korting) met eenvoudig, maar net sanitair.

Plantageroute

Gefeliciteerd Dennis!

We verlaten New Orleans en het contrast is groot tussen het feestvierende centrum en het Katharina puin waar je langs komt als je door de buitenwijken van de stad rijdt. Op de vorige camping in Bay St. Louis werd ons verteld dat in de bossen nog boten liggen van Katharina en je kunt hier in de omgeving zgn. Disastertours maken. Ze hebben wel gelijk om er geld uit slaan, ze hebben hier tenslotte genoeg financieel verlies geleden naast de andere ellende.
Oak Alley is de bekendste plantage aan de Plantageroute die we volgen. We krijgen korting op de entreeprijs met de ANWB kaart, waar in Nederland krijg je dat?
Deze plantage heeft een prachtige oprijlaan en is bekend uit films. De 28 eiken van ongeveer 300 jaar oud zijn hier het pronkstuk. Het grote huis gaan we niet van binnen bekijken, dat geloven we wel. Wat ik mis zijn de slavenverblijven, niets meer van te zien! En dat had ik nou juist zo graag willen zien, er hangen alleen wat foto’s. Nu kan ik me voorstellen dat van deze houten krotjes niet veel meer over was, maar ze hadden er in ieder geval een paar kunnen reconstrueren. Het hoort tenslotte bij de geschiedenis van deze plantages.
We rijden verder door de moeraslanden en bayous van Cajun Country waar rijst, sojabonen en suikerriet verbouwd worden.
Bij de eerste camping waar we aankloppen krijgen we nul op het request, dus de volgende eerst maar even bellen. We zijn er welkom. Eerst even langs de Walmart en op naar de camping met de welluidende naam ‘Whispering Meadow RV Park’ in Westlake, in de buurt van Lake Charles, nog steeds in Louisiana. Morgen rijden we Texas in, maar we moeten eerst nog naar een servicestation om de reserveband te laten vernieuwen want we rijden nog steeds met die lekke reserveband.

Tweede dag New Orleans

Omdat het prachtig stralend weer is besluiten we een extra dag in the Big Easy te blijven. Gelijk maar even een wasje draaien, dat is zo klaar met die Amerikaanse machines. We zitten ondertussen even lekker bij de pool in de zon.
Na de lunch vertrekken we weer naar het French Quarter. Het lijkt nog drukker dan gisteren, maar het is danook weekend. We zien weer de meest uiteenlopende types lopen, je komt ogen tekort. Overal wordt muziek gemaakt en treden mensen op. Op Jackson Square is het weer zeer levendig en er wordt aan tafeltjes kaart, hand etc. gelezen, in ieder geval de toekomst voorspeld.
We gaan naar de Moon Walk en daar staat een koor (of zanggroep Ger) te zingen. Zo te zien gaan er nog meer koren optreden. We lopen naar de streetcar en stappen op naar World Trade Center waar we op de ferry stappen naar de overkant van de Mississippi: gratis! Aan de overkant wandelen we langs de rivier en genieten van het uitzicht op de skyline van NOLA (New Orleans Louisiana).
We nemen de volgende ferry weer terug en na even rond het WTC geslenterd te hebben, gaan we weer met de streetcar naar de French Market. Hier ook weer overal optredens. We wandelen langzaamaan terug. We zijn van plan bij de beroemde Pat O’Briens een drankje te nemen, maar de tent zit zo vol en aan de balie is het zo druk, dat het wel een tijd gaat duren voor we wat te drinken hebben. Zitten is er waarschijnlijk ook niet bij en daar hebben we toch wel behoefte aan.
Dan maar terug naar de camping, gaan we daar wel lekker buiten zitten met een koel drankje. Het was weer een heerlijke dag.

Eerste dag New Orleans

Wat plaatjes van 'The Big Easy' oftewel New Orleans.

En alweer dient zich een probleem aan: de wc, die steeds ontzettend stinkt, loopt niet meer leeg. We gaan op weg naar het servicepunt bij New Orleans.
Bij het servicestation blijkt dat beide tanks vol en verstopt zijn! Dan moeten ze al vol geweest zijn toen we de camper kregen, want wij hebben nauwlijks gebruik gemaakt van het toilet. De tanks worden doorgespoten en geleegd.

Eindelijk gaan we dus, in niet al te beste stemming, op weg naar New Orleans. Onderweg zien we veel ellende van Hurricane Katharina. Hele wijken liggen nog plat en er is veel wederopbouw gaande. De French Quarter RV Resort, die midden in New Orleans ligt, is een prima camping met zwembad en hottub en alle andere voorzieningen (weer geen bbq, we gaan er een kopen bij ons volgende bezoek aan de Walmart).
Bij de vriendelijke campingbaas handelen we de formaliteiten af en krijgen AAA korting. De PA korting geldt helaas niet van vrijdag t/m zondag maar dat wisten we al. Hij geeft ons een plattegrond van New Orleans en wijst ons op de bekendste bezienswaardigheden.
We sluiten de camper aan en af en gaan op weg naar het French Quarter. We komen langs een kerkhof met reusachtige graven die deels opgeknapt en deels nog getekend zijn door de hurricane. Dan lopen we het centrum in, wat een vrolijke boel! In Bourbonstreet zie je mensen met bekers bier lopen, soms in elke hand één. Overal klinkt muziek, soms live. Op een balkon staat een groep jongelui te feesten. Als ik een foto van hen maak, werpen ze ons een Mardi Gras ketting toe.
We lopen over Jackson Square door een park naar de Mississippi.
We drinken Café au lait met de bekende beignets (ze zijn echt lekker Agnes) bij Café du Monde en wandelen verder de French Market over. Een behoorlijk grote markt waar hoofdzakelijk souveniers en sieraden verkocht worden.
We genieten van deze stad, het slechte humeur is helemaal vergeten. Als morgen het weer goed is, blijven we er een dag extra.

17 april 2008

Hier Astrid, deze is voor jou. Wel harstikke onscherp, gauw genomen vanuit de camper, maar het gaat om de naam. En we zijn echt in de US of A!!

Goed geslapen, maar de band is weer zacht, dus: lekke band! We bellen het nummer op ons contract want we mogen zelf geen band (laten) verwisselen. We krijgen een adres in Tallahassee waar twee chagrijnen ons na een tijdje vertellen dat zij hem niet in voorraad hebben. Op het volgende adres wordt de situatie weer bekeken. Eerst even de campingverhuurder weer bellen om toestemming. We laten hem zelf met de automonteur onderhandelen. Conclusie: de reserveband wordt erop gelegd en de opgepompte lekke band dient nu als reservewiel. Met hun snelheid van bandenwisselen zulen ze de formule 1 niet winnen, maar tegen 10 uur kunnen we op pad. Ik ben er best pissig van, maar als we in de camper stappen wordt meteen mijn favoriete countrysong van Alan Jackson gespeeld (op geattendeerd door Amerikaforum) en daar wordt je gelijk vrolijk van.
Van de mooie route langs de kust komt nu niks, dus maar op de I-10 blijven en doorblazen naar ons overnachtingsadres.
We gaan nog door een tijdzone, waardoor we een uur meer hebben. Daarom besluiten we om bij Biloxi in Mississippi naar de kust te rijden en die te volgen totdat we op onze bestemming zijn. Langs deze weg zie je nog veel schade en wederopbouw, veroorzaakt door Hurricane Katharina. Omdat er overal aan deze weg gewerkt wordt is er veel oponthoud, we rijden we het laatste stuk weer via de snelweg. Het is weer een Passport America camping, dus voor de helft van de prijs ($20). Er staan veel mensen uit andere staten, die hier in de streek werken aan de wederopbouw. We hebben meteen weer aanspraak met een buurman uit Texas, die ons een prachtig boek over Scenic Highways en Byways geeft en de buurvrouw van de andere kant uit Kansas biedt ons verse, zelfgevangen krab aan. Aangezien de beesten nog leven, doen we het maar niet.
Gezellige camping, maar waar zijn die campings met barbecues!?!?! We zijn nu op onze vierde camping, maar nog geen barbecue gezien. Twee hadden een picknicktafel, deze niet.

ma 14, di 15 en wo16 april 2008

Maandag 14 april 2008.
Vandaag staat het Ringeling Museum op het programma. Het is het huis van de circusmagnaat John Ringling en zijn vrouw Mable. Het enorme palazzo is in Italiaanse stijl ingericht. We maken er een guided tour en bewonderen de schatten van John en Mable. Ook wandelen we door het enorme park. Jan neemt het busje terug naar de ingang.
We rijden naar Venice en lopen langs het strand over een pier waar we zeekoeien zien. Dan gaan we naar het pittoreske oude centrum van Venice, waar we de lunch gebruiken. We wandelen terug naar de auto en bezoeken onderweg nog een kerstwinkel waar alleen kerstspullen te kust en te keur te koop aangeboden worden.
Dan richting haven van Sarasota waar we een bootvaart maken bij zonsondergang. We vertrekken om 9 uur met live muziek aan boord. Dan de haven uit de Golf van Mexico op en weer terug. We hebben intussen mooi zicht op de brug en skyline. Omdat het bewolkt is, valt de zonsondergang een beetje tegen, maar het is wel gezellig. We zitten binnen rond de tafel met een wijntje en chips.
Na de boottocht gaan we bij Applebee eten. We hebben ontzettend veel plezier en liggen voortdurend in een deuk, zal wel door de wijn komen.
Dinsdag 15 april 2008
Vandaag een was- en boodschappen dag. En wat tijd om weblog en dagboek bij te werken.’s Avonds een heerlijke afscheidsmaaltijd met gebarbecuede spareribs, aardappelsalade etc. en ijs toe.
Woensdag 16 april 2008
Vanochtend afscheid genomen in Sarasota en op weg naar Tallahassee. Het is alleen een kwestie van kilometers vreten vandaag. We hebben een standplaats aan de rand van de camping, langs de grote weg. Hopelijk is het ’s nachts wat rustiger met het verkeer.
We hebben onderweg een band op laten pompen omdat hij nogal zacht leek, we zijn echter bang dat hij lek is, dan moeten we de camperverhuurder bellen om het te laten repareren. Even afwachten.
Ja Astrid, je komt hier de meest vreemde namen tegen. We zijn ook al langs Naples en in Venice geweest en vandaag kwamen we langs Havana! De hele wereld in één reis.
Inderdaad heerlijk Bianca om bij familie de reis te kunnen beginnen, kun je lekker je jetlag verwerken voordat je voor de grote toer op pad gaat.

Zondag 13 april 2008

Samen met Agnes en Garland gaan we via Sarasota over een heel hoge brug, waar ook zeeschepen onderdoor kunnen, naar St. Petersburg.
We rijden door het oude centrum naar de Pier. Het weer is wat minder, Garland noemt het meteen 'cold winterwetter'.
Aan het eind van de pier is een aantal pelikanen die zich verdringen rond een dame die hen voert.
Het gebouw aan het eind van de pier bevat een aantal winkels en restaurants. Wij gaan naar het uitzichtterras met mooi zicht op de skyline van St. Petersburg. Met een gratis shuttlebusje rijden we terug naar de parkeerplaats
We rijden via een wijk met prachtige huizen terug naar het centrum waar we lunchen in een soort bruine kroeg.
Daarna weer terug naar huis waar we met z'n allen weer op het terras zitten tot aan etenstijd. Dit keer eten we binnen.

Zaterdag 12 april 2008

Na een heerlijk ontbijt wandelen we door de wijk naar de rivier, waar we alweer een krokodil spotten. In de buurt zien we mensen die een garagesale houden, dat is een verkoop vanuit hun garage van spullen die ze niet meer gebruiken. Wel een krom gezicht in zo'n chique wijk!
Daarna gaan we naar de Farmersmarket in Sarasota. We parkeren in het centrum in een parkeergarage Gratis!!!! (hallo Nederland horen jullie dat?) De markt is heel gezellig, we gaan nog langs een paar Nederlandse kennissen van Agnes die een zaak in het centrum hebben: een kunstgalerij en een bloemen/bonbonszaak (wat een combinatie!). We wandelen naar de haven en gebruiken er de lunch met uitzicht over de haven.
We rijden lantgs de kust naar St. Armands Key en diverse andere eilandjes noordwaarts langs havens, stranden en weer het turquiose water in de baaien. Uiteindelijk komen we bij Anamarie Island waar we even het strand op gaan, omdat het zaterdag is, is het er behoorlijk druk. Het zand is er heel fijn en bijna wit, maar voelt niet warm aan, zelfs koel.
We rijden naar Cortez waar we nog even stoppen voor een hapje en drankje en rijden naar huis.
's Avonds een barbecue maaltijd aan de pool, wat een verwennerij!

Vrijdag 11 april 2008

Vanmorgen vroeg op en na het ontbijt meteen naar het VC (visitor center) van Gator Park voor een bak koffie en de kaartjes voor de boattour over de Everglades. We zijn blij dat om een uur of 9 een blik vol Amerikanen arriveert voor de tour, want met te weinig mensen gaat het niet door. We hebben een leuke gids die de alligatorgrappen over afgebeten ledematen uit zijn korte mouw schudt. Hij wijst ons onderweg op de krokodillen die er in overvloed te zien zijn. Dan racen we nog een tijdje met de boot over de Everglades.
Na de tour rijden we verder naar het VC van de Everglades. We maken een wandeling langs water, waar we ook weer krokodillen spotten, en gaan naar de ottercaves. Het zijn gaten in de rotsen waar we overheen lopen waar otters het water in en uit kunnen.
We rijden verder over de Tamiami Trail, ook wel Alligator Alley genoemd, naar Naples. Hier bellen we volgens afspraak nicht Agnes die in Sarasota woont, waar we 4 dagen verblijven.
Om 17.45 arriveren we bij Agnes en Garland, waar we moeder Agnes en Jan uit den Haag ook ontmoeten. Ze wonen in een parkachtige, gelikte wijk waar Jan met de Pet ver te zoeken is.
We worden hartelijk verwelkomd en bewonderen hun prachtige huis. We parkeren de RV op de oprit van de garage, waar hij de komende 4 dagen blijft staan.
We mogen van een van hun royale logeerkamers gebruik maken, nog even genieten van de luxe dus.
Algauw zitten we met z'n zessen met een wijntje aan het zwembad in de lanai en daarna aan een heerlijke maaltijd. (Een lanai is een hele grote 'kooi' met heel fijn gaas, bijna niet te zien, die over zwembad en terras heen gebouwd is tegen de muggen en ander ongedierte)
Foto's volgen later, we maken gebruik van Angie en Garland's internetverbinding (niet draadloos) en willen niet de hele computer uit de kast slopen om foto's te downloaden op hun computer (de usb-aansluiting zit aan de achterkant).

Donderdag 10 april 2008

Eerst even bedankt iedereen voor de leuke reacties op onze weblog.
Vandaag gaan we om een uur of 8 op pad naar Key West. Het is fantastisch, als je ziet hoe de weg met al die bruggen aangelegd is door het prachtige turquiose water. Aan de ene kant is de Atlantische Oceaan en aan de andere kant de Golf van Mexico. Vooral Seven Mile Bridge is indrukwekkend. In Key West parkeren we de RV in het centrum. Kost weliswaar $20, maar dat hebben we ervoor over. Het is er natuurlijk erg toeristisch, maar daarom niet minder pittoresk. We wandelen door de straatjes en over de pleintjes en komen langs het punt dat bekend is om de zonsondergang. Elke avond is het hier feest, maar wij maken dat niet mee omdat we vandaag nog naar de Everglades willen rijden.

Als we in Gator Park arriveren hebben ze nog een plaats voor ons. We kunnen gebruik maken van onze Passport America Card (lidmaatschap kostte $54) en hoeven maar $16 te betalen i.p.v. het volle tarief van $32.
We zien een stelletje padvinders rondlopen (blijken parkrangers te zijn) en een van hen brengt ons naar onze plek. We zijn koud geinstalleerd of in het water dat aan de andere kant van het pad loopt tegenover onze RV wordt een alligator gesignaleerd. Gelukkig staat eer een hek om het meertje.
Onze buren, een Amerikaans echtpaar uit Dalaware, komen even een praatje maken en wensen ons een fijn verblijf en ze hopen dat we alleen de aardige Amerikanen zullen tegenkomen (wij ook).

We zijn vroeg weer op en gaan ons op ons gemakkie voorbereiden op de dag van vandaag. Omhalf 9 worden we opgehaald door de camperverhuurder en dan gaat ons RV-avontuur pas echt beginnen.
Om ongeveer 11 uur gaan we op pad met onze villa voor drie maanden. Eerst rijden we langs Miami Beach en wandelen over een houten pier. Het is er zo warm dat we dat niet lang volhouden. Langs de Walmart, waar we nogal lang doorbrengen om onze eerste aanschaffingen te doen. Dan op naar Key Largo. De camping van John Pennekamp State Park is volgeboekt maar bij de volgende krijgen we een prima hook-up plaats. Hij heeft een eigen haventje en twee strandjes, erg mooi. Dan de camper inrichten met de boodschappen en spullen uit de koffers.

Dinsdag 8 april

Na een goede reis en het gebruikelijke oponthoud bij immigratie en douane zijn we rond 21.30 uur plaatselijke tijd in ons hotel. Wat waren wij blij dat we ruim de tijd hadden om over te stappen op Atlanta! We hadden ruim 2 uur nodig om alle formaliteiten af te wikkelen. We maken vanaf Miami Airport gebruik van de shuttleservice van het hotel en hebben een prachtige grote kamer. Het is er behoorlijk warm.

Het komt dichterbij