29 Palms

We verlaten het knotsgekke Las Vegas en rijden richting Lake Mead en Hoover Dam. Voordat we bij de dam zijn wordt de camper gecontroleerd. Er wordt alleen gekeken op plekken waar zich eventueel mensen schuil zouden kunnen houden.
We stoppen op een uitkijkpunt en rijden daarna de dam (foto) over waarbij je van Nevada Arizona inrijdt. Het ziet er hier meer uit als een grote bouwput aangezien er een snelweg hoog over de dam aangelegd wordt.
Bij het plaatsje Searchlight houden we even een koffiepauze, dit keer met donuts. Ze hebben hier verse en we kunnen de verleiding niet weerstaan, ze zijn heerlijk.
Plotseling komen er allemaal oldtimers de parkeerplaats oprijden en stellen zich daar in rijen op, fantastisch gezicht.
Niet lang daarna rijden we Californië in, het landschap blijft woestijnachtig. We rijden na een klein stukje de snelweg af. In Californië doen ze niet mee aan de Rout-66 gekte, maar er staat toch aangegeven dat je hier op de ‘Historic Route 66’ bent. Deze vervolgen we een stuk, het is weer een long and lonesome road waar de spaarzame bebouwing echt oud en vervallen is. Op de zandheuveltjes die parallel aan de weg lopen zijn met stenen namen, kreten en symbolen gelegd. We komen langs een boom waarin bh’s hangen en verderop is een boom die overladen is met schoenen (foto). De betekenis hiervan is ons helaas onbekend.
Bij het plaatsje Amboy komen we langs een krater en wat verderop nog langs zoutvlaktes.
Dan arriveren we in Twentynine Palms waar we onze camping geboekt hebben. Het is er echt een met alles erop en eraan, tot een golfbaan toe. We nemen ook hier maar weer eens een lekkere duik in de pool, want het is knap warm.

Viva Las Vegas II

We vinden het maar niks dat we hier op de camping zo achterin de hoek weggestopt staan. Henk gaat vanochtend naar de registratie en regelt (met bijbetaling van $7) een plaats vlakbij de ingang.
Aan het eind van de ochtend gaan we richting strip om met de bus naar het einde te rijden en van daaruit de diverse themacasino’s te bekijken. We hebben alweer geluk dat het golfkarretje ook net die kant opgaat.
We maken vandaag een wereldreis: we beginnen in Luxor, Egypte. We bekijken de pyramide en sfinx en gaan langs Excalibur, wat net Disneyland lijkt, en lunchen in New York. Via MGM, Planet Hollywood gaan we naar Paris. Hier gaan we de Eiffeltoren in om Las Vegas van bovenaf te bekijken en wandelen door Mont Martre. Dan bekijken we de fonteinen van het Bellaggio en gaan naar het Rome van Julius Ceasar in Ceasars Palace waar we over het Forum Romanum wandelen, nu met winkels van Gucci, Armani, Prada, etc.
Het is niet te bevatten hoeveel gokkende mensen er zijn. Het blijkt dat de bezoeker van Las Vegas gemiddeld zo’s $ 500 vergokt. Vandaag moeten er twee geweest zijn die $1000 vergokt hebben, want aan ons hebben ze geen cent verdiend.
Mensen van alle klassen der maatschappij zitten met fanatieke koppen achter die apparaten. Ook de kaart- en roulettetafels zijn meestal goed bezet. Wat een gekke wereld, tot ’s avonds laat lopen mensen met kinderen door de casino’s. Op de gokafdelingen mogen kinderen niet komen, maar daar is op ingespeeld door hele afdelingen speciaal voor kinderen te maken. Dan raken ze er vast vroeg mee vertrouwd, ze denken vooruit.
’s Avonds gaan we uit eten bij Riviera en laten het ons goed smaken. Je kunt hier in Vegas voor weinig geld goed eten in de casino’s, ook kan men bij de casino’s gratis parkeren in de parkeergarages, allemaal om mensen naar binnen te lokken.
Het was leuk om mee te maken, maar we zijn blij dat we morgen de drukte weer uitgaan. Twee dagen vonden we meer dan genoeg.

Viva Las Vegas I

Kort na ons vertrek uit Springdale gaan we op zoek naar het spookstadje Grafton. Het blijkt een ècht spookstadje te zijn, want we vinden het niet.
De Virgin River Gorge waar we vervolgens doorheen rijden is indrukwekkend.
Dan door de woestijn, waarbij we hele legioenen Joshua trees passeren. We rijden voor de laatste keer een stukje door Arizona en dan Nevada in, waarbij we weer een uurtje cadeau krijgen.
We zien Las Vegas in de verte al liggen. Zoals bij alle steden van een klein beetje naam zijn ook hier wegwerkzaamheden gaande. We vinden onze camping Circus Circus gemakkelijk en we worden in de achterste hoek geplaatst. Het is een heel grote camping, er rijdt zelfs een golfkarretje om mensen van hun plaats naar het Casino van Circus Circus te brengen wat naast de camping ligt.
Halverwege de middag gaan we vast een stukje van de strip verkennen. We gaan eerst het Circus Circus in, wat meer wegheeft van een Kermis Kermis. Natuurlijk vormen de gokautomaten en speeltafels de hoofdmoot van zo’n casino, maar in een ander deel van het gebouw zijn velerlei kermisattracties: achtbaan met 2 loopings, wildwaterbaan, diverse draai- en schudapparaten en de bekende spelletjes die je ook op de kermis tegenkomt.
Dan komen we in een deel waar allemaal winkeltjes en restaurants zijn. Dit deel heeft weer veel weg van het winkelgebied van een luchthaven. Je ziet er nl. ook veel hotelgasten met koffers lopen. Er is nog een deel waar een circusvoorstelling gegeven wordt, maar daar wordt meer gepauzeerd dan opgetreden.
We gaan op weg naar het Venetian, wat een eind verder op de strip ligt. We passeren hierbij een aantal winkeltjes en kunnen het weer niet laten…. Dan het Venetian in: niet te geloven! Binnen zijn allemaal kanaaltjes en bruggen gemaakt waar constant (deels zingende) gondoliers doorheen peddelen met hun met toeristen beladen gondels. Het plafond ziet eruit als blauwe lucht met wolkjes, het is net of je buiten bent. Het San Marcoplein is nagebootst, compleet met terrasjes (alleen de prijzen zijn hier redelijk in tegenstelling tot het echte San Marcoplein). Buiten is nog meer Venetië te bewonderen: het Dogenpaleis, de Rialtobrug, de Brug der Zuchten en nog meer kanalen en gondels. Je kunt zelfs met een loopbrug over de weg heen, waar het nog verder gaat.
Binnen zijn ook hele winkelstraten, allemaal zaken als van Cleef, Dior, An Taylor, Burberry, etc.
Dan wandelen we weer langzaam terug richting Circus Circus.
Onderweg zien we diverse verlengde limousines en Hummers. Er komt een dubbeldekkerbus langs waarvan de bovenkant open is, met een zingende Elvis erop.
’s Avonds gaan we nog even op pad om wat avondfoto’s te maken van de lichtshow.
Wat een wereld van verschil met al hetgeen we hiervoor gezien hebben! Maar wel leuk om mee te maken.

Zion National Park

De camper blijft vandaag een dagje staan. Met de shuttlebus, die voor de camping stopt, gaan we tot aan de ingang van Zion National Park. Als we door de ingang zijn lopen we naar de opstapplaats voor de parkshuttlebus. Ze rijden om de 6 minuten dus lang hoef je nooit te wachten. We stappen uit bij een uitkijkpunt waar je na een korte klim zicht hebt op drie bergtoppen die zijn vernoemd naar de drie bijbelse stamvaders: Abraham, Isaac en Jacob. Bij onze tweede stop lopen we naar de Middle Emerald Pools en via de Lower terug. Een mooie wandeling naar een nog mooiere plek. Vooral het gedeelte met de waterval waar je onderdoor gaat, vind ik erg mooi. We raken nog aan de praat met een Duitse jonge vrouw die als missionaris in de Witte Tempel van de Heiligen der Laatste Dagen in St. George bij de Mormonen werkt voor anderhalf jaar. Zij bezoekt op haar vrije dag met een aantal collega's het park.
Vervolgens rijden we met de bus tot aan de laatste stop: de Temple of Sinawava. Je bent hier echt helemaal omgeven door reusachtige rotsbergen. Hier lopen we de Riverside Walk. Een mooie wandeling door de canyon, langs de Virgin River tot je uitkomt bij de Zion Narrows. Hier voel je je echt nietig tussen de enorme rotswanden. Enkelen wagen zich aan de wandeling verder die door de rivier gaat. Op dit mooie plekje eten we onze meegenomen boterhammen op.
Het is schijnbaar wel de populairste trail, want het is er druk, volgens Henk is het net de Lentse Dijk tijdens de Vierdaagse en die vergelijking is wel treffend.
Op de terugweg stappen we nog uit bij Weeping Rock en lopen ook deze korte, maar steile trail.
Hier sijpelt water langs een rots waar je onderdoor loopt, er is echter niet zoveel water op dit moment.
Tenslotte weer met de shuttlebussen terug naar de camping.

Springdale

Vanochtend nemen we met een beetje weemoed afscheid van Page en gaan op weg naar Zion National Park. We rijden van Arizona Utah in en moeten de klok weer een uur vooruit zetten. In Page is het een uur vroeger omdat de Indianen niet meedoen aan de zomertijd.
Het mooie landschap waar we door rijden wordt weer steeds kleurrijker. Kanab wordt weer gepasseerd en dan duurt het niet lang of we komen aan de parkgrens van Zion NP. Een fantastische weg voert van de oostgrens van het park naar de zuidgrens. Er zijn twee tunnels en net voor de tweede tunnel willen we een trail gaan lopen, maar geen kans want het hele parkeerplaatsje is overvol, we moeten dus doorrijden. Bij de tweede tunnel moet het verkeer van de andere kant stilgelegd worden omdat hoge voertuigen, zoals het onze, in het midden van de tunnel moeten rijden. Als we door de tunnel zijn daalt de weg af naar Zion Canyon Junction. Na bij diverse uitkijkpunten gestopt te zijn rijden we richting Springdale, net buiten het park, waar we onze overnachtingsplaats hebben.
De camping ligt prachtig, nog midden in het Zion-landschap aan een riviertje. Er rijden gratis shuttlebussen door Springdale en de andere kant op het park in. We sluiten de camper aan, eten eerst een boterham en gaan dan met de shuttlebus naar het centrum(pje) van Springdale. Het is een lief plaatsje in adobestijl temidden van een prachtig decor van rood-geel-witte bergen. We wandelen er rond, bekijken wat winkeltjes, zitten met een ijs (kun je echt geen ijsje noemen), op een terras en nemen de shuttlebus weer terug. In de campingwinkel nog even een bakkie koffie halen en van het prachtige weer genieten bij ons huis op wielen.
Het is de bedoeling om morgen met de shuttlebus de hele dag naar Zion te gaan. Ik lees vast de folder en de krant die je altijd bij de ingang krijgt om een keuze te maken welke wandelingen we gaan maken.

Upper Antelope Canyon

Vandaag hebben we de trip naar de Upper Antelope Canyon geboekt. Om kwart over 10 staan we bij Chief Tsosie (is toeval @strid, we hadden eergisteren al geboekt) voor de deur met een heleboel anderen voor de toer van 10.30 uur. We mogen met 8 personen plaatsnemen in een luxe gesloten auto en onze gids Vera rijdt en begeleidt ons op onze excursie. Vera blijkt een bron van informatie te zijn en vertelt tijdens de rit naar de canyon honderduit. O.a. over de krachtcentrale en over de 9 kerken die op de Lake Powell Boulevard naast elkaar staan. De laatste 3 mijl gaan over een onverhard terrein, deels door los zand en we zijn blij dat we in zo’n luxe auto zitten.
Dan gaan we de canyon in: wat een pracht! Schitterend gewoon. De Upper Antelope Canyon vind ik mooier dan de Lower. Hoofdzakelijk door de inval van de zonnestralen die in de Lower niet tot op de bodem komen. Het nadeel van de Upper is dat er erg veel mensen lopen, wat een drukte! En je moet steeds zorgen dat je bij je groepje blijft, je kunt niet zo lang blijven staan fotograferen op één plaats als je graag zou willen. Het is natuurlijk ook de favoriete tijd van de dag om de toer te maken verklaart Vera, dan heb je de mooie invallende zonnestralen. Zij gaat ook nog twee keer (een keer halverwege de canyon en een keer aan het eind buiten de canyon) op een fluit spelen, dat klinkt hier natuurlijk geweldig. Dan weer de weg door de canyon terug waar we ook nog een paar prachtige stops hebben. Veel te snel is de toer voorbij en rijden we terug naar Page. We staan nog een tijdje na te praten met Vera. Het was genieten en we hadden ons geen betere gids kunnen wensen, wat een schat van een mens.
We gaan naast Chief Tsosie bij de Taco Bell even een paar tacootjes scoren en gaan dan op weg naar Lake Powell en de Glen Canyon Dam. Eerst nog langs een viewpoint waar we al een mooi uitzicht hebben en dan richting brug. Henk zet me voor de brug af en ik ga te voet de brug over. Vanaf de brug kijk je op de dam: wat een ontzettend indrukwekkend bouwwerk. Henk komt me vanaf de overkant tegemoet lopen. Het Carl Hayden Visitor Center ligt aan de andere van de brug en als je naar binnen gaat moet je door een detectiepoortje en mag je geen tas meenemen. Hier is infomatie over de dam te zien en je hebt er uitzicht op dam en brug. Dan rijden we naar Lake Powell, maar dan moet je eerst langs een huisje met slagboom waar betaald moet worden maar met de National Parks Pass kunnen we er zonder betaling in. Na enkele plaatsen aan het meer te hebben bekeken rijden we tenslotte nog naar Antelope Point, ook een plek aan het meer, maar dat valt een beetje tegen.

Lower Antelope Canyon

Van een Duitse buurman hoorden we gisteravond dat er op 10 minuten lopen van hier een rodeo gehouden werd. Dat wilden we ook wel eens meemaken, dus wij op pad. Inderdaad, na een stukje gelopen te hebben horen we de luidspreker al over de prairie schallen. Het is een echte rodeo (niet speciaal voor de toeristen), er wordt in een soort competitieverband gereden. We kopen de kaartjes en nemen op de tribune plaats tussen het enthousiaste publiek.
Het is de bedoeling dat de deelnemers 8 seconden op een stier blijven zitten terwijl het beest er alles aan doet om ze eraf te knikkeren. Het lukt maar weinigen. Er komen ook nog een paar mannen die het op een paard proberen en die houden het wat langer vol. Wat ook leuk is om te zien, zijn de ‘cowboys’ te paard die daarna de stier weer terug in zijn hok moeten zien te krijgen. De locals worden natuurlijk het hardst aangemoedigd, maar voor de anderen gaan de handjes ook op elkaar als ze het goed doen. Het publiek, en ook de plaatselijke deelnemers, bestaat hoofdzakelijk uit Indianen. We zijn hier natuurlijk ook weer in Indianengebied.
Een vleermuis kwam ook nog even de show stelen door de hele tijd bij de schijnwerpers te gaan rondvliegen.
Was leuk om een keer mee te maken.
Vandaag rijden we eerst naar de Lower Antelope Canyon (met statief @strid). Na een tijdje wachten bij de poort komt een dame de poort openmaken en kunnen we het terrein op. Bij de kassa de kaartjes kopen en daarna een klein stukje lopen naar een gat in de grond, waar je met ijzeren laddertjes inkruipt. Een krappe bedoening, echt kruip door sluip door werk, maar wat een schitterende slotcanyon (foto)! Het is echt genieten. Deze canyon is 400 meter lang (de Upper maar 90) en je kunt hier zo lang inblijven als je wilt, er is ook geen begeleiding bij. Er zijn natuurlijk meer liefhebbers, maar we houden netjes rekening met elkaar bij het fotograferen. Af en toe gaat het nog verder naar beneden met een laddertje of wat daarvoor doorgaat, soms kun je je voeten amper kwijt in de krappe ruimte (zou niets zijn voor Teletubbies, Yvon). Het is ook best een gedoe met het statief, daar is ook nauwlijks ruimte voor, maar je hebt het wel nodig.
Aan het eind van de canyon kun je de weg terug door de canyon gaan, of met een ijzeren ladder naar boven klimmen en boven langs de weg terug aanvaarden. Wij kiezen voor het laatste.
Even uitblazen in de camper en dan lopen we weer een Walmarttrail, lekker op ons gemakkie. Na de lunch gaat het richting Horseshoe Bend. Vanaf de parkeerplaats lopen we naar het uitkijkpunt waar de Colorado River een hoefijzervormige meander van 300m diep in het Navajo Sandstone geslepen heeft (foto). Je hebt een fantastisch uitzicht op de rivier, maar moet griezelig dicht bij de rand gaan staan om de hele bocht te zien. Sommigen zijn op de rand gaan liggen om er overheen te kijken.
We wandelen weer terug en gaan nog even Page in. We beginnen bij de ijssalon waar we een lekkere iceblend mocha nemen en op het terrasje gaan zitten. Eindelijk weer lekker weer om buiten te gaan zitten in een t-shirt.

Highway 89

We verlaten het koude Bryce. Onvoorstelbaar Yvon, dat jij hier een paar dagen geleden nog liep te puffen van de warmte.
Het eerste stuk voert door de mooie Red Canyon, de kleur laat zich makkelijk raden. Dan houdt de weg geruime tijd gelijke tred met een riviertje. We komen door rommelige gehuchten waar de oldtimerliefhebbers hun hart zouden kunnen ophalen. Na Kanab, waar in de omgeving meer dan 80 speelfilms zijn opgenomen, rijden we door het Kaibab National Forest, over de Kaibab Mountains en door Jacob Lake dat midden in het bos ligt. Als we de bergen uitrijden, zien we de stenen wand van de Vermillion Cliffs al liggen. We rijden langs deze indrukwekkende rotswand waarvan het tweede gedeelte het mooist is. Bij Cliff Dwellers zien we een paar rare stenen huisjes, met een enorm rotsblok er bovenop (foto) en bij Marble Canyon stoppen we om te lunchen. Even voorbij dit plaatsje overspant de Navajo Bridge de Colorado River (foto). Er zijn in feite twee Navajo Bridges, de oorspronkelijke uit 1929 is nu alleen voor voetgangers. De brug hangt ruim 100 meter boven de rivier. Een paar kilometer stroomopwaarts van de rivier wordt als het begin van de Grand Canyon beschouwd.
Dan klimt de weg langs de Echo Cliffs naar de Antelope Pass. Bij de afdaling zien we van verre ons doel Page al liggen.
We boeken vast een Tour naar de Antelope Canyon voor maandag en rijden naar de camping. Weer een prachtig plekje en de temperatuur is nu ook een stuk verbeterd, we kunnen in ieder geval weer buiten zitten.

Bryce Canyon National Park

Het was een koude nacht met nachtvorst en sneeuw. Vanochtend ligt er hier en daar nog sneeuw. Het zonnetje schijnt, hopelijk loopt de temperatuur daardoor snel wat op.
In Bryce Canyon National Park rijden we eerst helemaal naar het eind. Eenmaal op weg trekt de lucht weer aardig dicht en begint het zelfs weer iets te sneeuwen. Als we aan het eind van de parkweg zijn, hebben we nog net even uitzicht en daarna zitten we in de wolken. Dit is het hoogst gelegen uitzichtspunt van het park.
We rijden de weg terug naar beneden, de zon komt af en toe weer even door, en we bekijken de uitzichtspunten. Het is onvoorstelbaar wat je daar ziet: dit kan gewoon niet echt zijn, dit is de Efteling! Hoe kan het bestaan dat de natuur zoiets creëert! Die vormen en kleurschakeringen van roze, oranje, geel, wit, rood en het groen van de bomen die ertussen staan.
De bewolking neemt weer toe maar af en toe schijnt er nog een straaltje zon op de hoodoo’s, zoals de stenen torens genoemd worden. Het is ontzettend koud, we lopen gewoon te blauwbekken en weten niet hoe gauw we na ieder viewpoint de auto weer in moeten. Dan begint het ook weer te sneeuwen.
We besluiten om naar Ruby’s Inn te rijden en daar eens rond te kijken, het is naast onze camping. Als het opklaart, kunnen we altijd ’s middags nog terug gaan het park in. Bij Ruby’s Inn bekijken we de kunst en kitsch die er te koop is, je kunt er je tijd in ieder geval goed vullen. Dan gaan we er een hapje eten en bekijken de western winkeltjes aan de overkant, waar een aantal versteende boomstronken liggen. Nog even wat uitzoeken bij de Rock Shop en weer campingwaarts.
Het is steeds harder gaan sneeuwen en een poos later staan we in een wit wereldje. Ik ga maar even een wasje draaien en vast mijn verhaaltje maken en foto’s uitzoeken.
Dan begint zo rond half 4 ineens de zon weer te schijnen, een heel stuk blauwe lucht. Gauw de boel aan kant en weer het park in. We waren duidelijk niet de enigen met dit idee. Het ziet er toch een heel stuk mooier uit als de zon op dit sprookjesland schijnt.
Bij de Navajotrail lopen we een stuk naar beneden, ik wil toch graag even tussen deze hoodoo’s gestaan hebben. Henk bekijkt het eens en besluit niet verder te gaan. Ik loop tot bijna onderaan en ga dan ook terug, want het blijkt een looptrail te zijn, dan kom je dus via een andere weg weer terug en Henk staat hier boven op me te wachten. Toch even tussen de torentjes gelopen.
De zonneschijn blijkt ook niet van lange duur, want als we bij het volgende uitkijkpunt zijn, betrekt de lucht alweer en rijden we terug naar de camping. Even later sneeuwt het weer.
We blijven optimistisch. Henk’s motto van vandaag: we hebben hier in ieder geval geen last van muggen.

Highway 12

De camping in Torrey is mooi gelegen, maar we hebben er weinig plezier van gehad. Als we er wegrijden is de koude wind wat afgenomen.
Vandaag rijden we via de mooie Highway 12, een van Utah’s mooiste ‘Scenic Byways’, naar Bryce Canyon National Park.
Door Dixi National Forest gaat we eerst over een pas van ongeveer 3500m hoogte. Boven sneeuwt het en er liggen ook hele plakken sneeuw. Ja,wat een contrast hè Bianca, eergisteren waanden we ons in de tropen en nu in het poolgebied!
Er is een aantal uitkijkpunten, maar daar boven zitten we in de wolken en hebben we geen enkel uitzicht. Dan gaat de weg weer een stuk naar beneden waar het helder en zelfs zonnig wordt.
In het plaatsje Boulder bezoeken we het Anasazi State Park, waar overblijfselen van een oud Indianendorp te zien zijn. Dat was een beetje zonde van het geld, er is één gereconstrueerd huisje, wat gerestaureerde muurtjes van zo’n 30 cm hoogte en nog een soort ondergrondse hut. Dat is het hele park! We zijn er zo weer uit, maar wat dan volgt is werkelijk spectaculair.
Eerst gaat de weg over de Hogsback, een smalle rotsige bergkam, zonder vangrail met steile hellingen aan weerszijden, dan weer is hij diep ingesneden tussen hoge bergwanden. Het is werkelijk een schitterende route met een uitbundigheid van kleuren en vormen.
Door het prachtig gelegen Escalante rijden we verder naar Canonville, waar we de afslag nemen naar Kodachrome Basin State Park. Het is bekend om de vele rotspilaren die er zouden staan. Ik dacht dat we hele groepen van die pilaren te zien zouden krijgen, maar er staat er hier en daar één verspreid door het park. Desondanks is het toch een prachtig park, we volgen er twee mooie trails.
Als we omhoog rijden richting Bryce begint het weer te sneeuwen, maar eenmaal aan de andere kant van de berg, schijnt gelukkig het zonnetje weer.
Vervolgens rijden we naar Ruby’s Inn waar de de camping voor twee nachten geboekt hebben. Ook hier is het te koud om buiten te zitten, er wordt zelfs nachtvorst verwacht.

Capitol Reef National Park

We verlaten Hanksville met een stuk minder hoge temperatuur als toen we er kwamen. We rijden tussen de wit-gelig gelaagde bergen en de grijze versteende duinen richting Capitol Reef. Uit de vele sporen tegen de kalkachtige hellingen blijkt dat er met quads en motoren overheen wordt gecrost.
Het wit-grijze landschap verandert naarmate we Capitol Reef naderen in grijs-geel-rood-groen geschakeerd berggebied.
De indrukwekkende rotsmassieven van Capitol Reef zien we al van verre.
Wat een kleuren in dit park, fantastisch.
Al vrij vooraan in het park is een waterval. Ik doe de moeite om naar beneden te lopen, het is maar een kort stukje, maar je kunt het beter een watervalletjè noemen.
Verderop lopen we een trail naar een natuurlijke stenen brug. Niet alleen voor de brug, maar je schijnt tijdens de wandeling een goede indruk te krijgen van het park. Henk begin in zijn t-shirt, ik neem voor de zekerheid een vest mee omdat er een frisse wind staat. Zodra we wat hoger komen ben ik blij met deze beslissing en trek graag mijn extra kledingstuk aan. Het wordt ook steeds bewolkter en het lijkt erop dat de weinige centimeters regen die ze jaarlijks in Capitol Reef krijgen, vandaag gaan vallen. We lopen eerst langs een rotswand met aan de andere kant de rivier en klimmen daarna omhoog. Hierbij komen we langs zwarte stenen, die bedekt zijn met een lavalaag, over een open gebied en door een nauw ravijn. Het is een prachtige wandeling en de klim valt absoluut niet zwaar omdat het vrij koel is. De wind wordt wel steeds harder en af en toe waait het stof ons om de oren. Uiteindelijk komen we bij de Hickman Bridge, een flinke stenen brug met een hoogte van 40m, en lopen er onderdoor.
Als we terug lopen, begint het te druppelen en als we terug in de camper zijn, regent het goed door. Het is ook een stuk afgekoeld. Gisteren hadden we nog 36 graden, nu nog niet de helft.
We bekijken, hoofdzakelijk vanuit de camper, een aantal van de bezienswaardigheden. Bij Fruita Schoolhouse stap ik nog even uit om door het raam het interieur van een schoolgebouwtje dat uit één kamer bestaat te bekijken. Het is nog volledig ingericht met het oude meubilair.
Bij het Visitor Center begint de Scenic Drive en we verbazen ons over de verschillende kleuren van het gelaagde landschap en de rotsformaties. Langs de weg brokken rots wat net gatenkazen zijn. Aan het eind van de weg zien we nog diverse auto’s de onverharde weg die verder loopt door Capitol Gorge op gaan.
Wij eten hier in de camper onze lunch: warme worstjes met hete cappuccino erbij om warm te worden.
Als we terugrijden is het inmiddels droog. Nadat we het Visitor Center weer gepasseerd zijn gaan we westwaarts en bij Panorama Point stappen we nog uit en lopen naar het uitzicht, maar de Gooseneck trail laten we maar achterwege, niet leuk meer met deze wind en kou.Als we het park verlaten rijden we algauw Torrey in, onze verblijfplaats voor de nacht. Het is een goede camping, prachtig gelegen, maar we blijven voor de rest van de dag maar binnen. Het is 9 graden, gisteren was het 4 maal zo warm!

Goblin Valley State Park

Eerst even met onze slobberbak tanken in Moab en dan richting noorden. We rijden door een vrij dor, desolaat stukje Utah waarin Green River de enige groene oase is.
We bezoeken Goblin Valley State Park en vinden dat er inderdaad rotsen zijn die op kabouters (goblins) lijken, maar de meerderheid lijkt op paddestoelen.
Het leukste is dat je zelf in de vallei tussen de ‘paddestoelen’ door mag lopen, niks te zien van uitgezette trails. We volgen een tip: achter de rotswand zouden nog mooiere formaties staan. We lopen tot aan de rotswand, en klimmen en klauteren op diverse plaatsen naar boven, maar vinden nergens een doorgang. Het is wel een mooie wandeling en we zien veel mooie ‘paddestoelen’, dus niet geklaagd. Volgens Henk is dit het Kabouter Plop bos.
Gelukkig hebben we deze wandeling tamelijk vroeg gemaakt, ik denk dat het later op de dag niet meer te doen is qua temperatuur. Je loopt er nl. in een vallei op een zanderige rotsvlakte die ook nog eens hitte uitstraalt en waar geen zuchtje wind staat.
Daarna zitten we nog een tijdje onder een afdakje aan een picknicktafel te genieten van het uitzicht.
We rijden verder naar het gehucht Hanksville, waar we gaan overnachten. We checken in bij de camping, zoeken een plaats uit en gaan in het bijbehorende restaurant lunchen. Niet zo’n grote hap denken we. Henk neemt een of andere burger en ik neem de Navajo Taco. Ik krijg eerst een kop soep, hoort bij de Navajo Taco. Het is een heerlijke verse groetesoep. Daarna wordt de rest gebracht, natuurlijk grote borden vol. En allemaal vers bereid (zelfs het brood is vers), het smaakt ons uitstekend en dat voor $16,50 samen.
We hebben hier geen internet op de camping, maar Henk ontdekt dat het motel aan de overkant het wel heeft. Even gaan vragen of hij er ook gebruik van kan maken en voor $2,- is hij de man.
Alleen merk ik dat het plaatsen van het bericht en de foto's op de blog weer problemen oplevert. Ik blijf proberen, misschien alleen de tekst, dan volgen de foto's morgen.

Arches National Park

We rijden lekker vroeg Arches National Park binnen denken we, maar er staat al een hele rij auto’s bij de ingang. De weg die daarna het park in klimt is al indrukwekkend langs de steile rotswanden. Er zijn in Arches niet alleen stenen bogen te bewonderen, maar ook rotsformaties in de meest bizarre vormen. Er schijnen bijna 2000 ‘arches’ in het park te zijn, maar die hebben ze goed verstopt.
We zijn van plan om eerst naar het eind van de weg die door het park loopt te rijden om daar de trail naar landscapearch te gaan lopen, nu is het nog niet zo warm. Bij een paar uitzichtspunten langs de weg stoppen we even en het valt ons op dat andere auto’s met een noodgang verder sjesen.
We komen langs Balanced Rock, een enorm rotsblok dat op een voetstuk balanceert.
Vanaf de weg die we volgen zien we alleen skyline arch, verder zijn alle arches alleen via een trail te bewonderen.
Dan komen we aan het eind van de parkweg en zien we waarom al die auto’s zo hard die kant opreden. De parkeerplaats is tjokvol, landscapearchtrail blijkt de populairste trail te zijn van het park. Gelukkig vinden we nog een plek en uitgerust met voldoende water beginnen we de wandeling. Het is geen zware trail, maar door de warmte toch behoorlijk vermoeiend. Je krijgt een mooie blik op landscapearch, maar je mag er niet onderdoor lopen omdat er regelmatig stukken af vallen. De bovenkant is danook behoorlijk fragiel voor zo’n grote boog.
Als we terug rijden gaan we naar het viewpoint van Delicat Arch, dit is de bekendste boog van het park en staat ook symbool voor de staat Utah. Hij is alleen via een zeer zware trail te bereiken, maar de wandeling naar het uitzichtspunt is ook een behoorlijke klim in deze hitte. Je ziet hem alleen van een tamelijke afstand.
Dan gaan we de weg naar de Windows Section in en aan het eind van deze weg zien we eindelijk een aantal bogen om ons heen. Jammer dat we hier niet eerst heen gegaan zijn, dan hadden we een trail kunnen lopen waarbij we een paar bogen van dichtbij hadden kunnen zien.
Was een heel mooi, maar behoorlijk druk park en weer een warme dag: 34 graden.

Terug in Moab nog even een lekkere ijscappuccino halen bij The Village Market en terug naar de camping.

Canyonlands

Qua tijd zijn we nu op de helft van onze vakantie.
Als we vanochtend in het zonnetje onze koffie zitten te drinken, is de Amerikaan naast ons bezig om zijn enorme slagschip rijklaar te maken. Als we vertrekken richting Canyonlands National Park, is hij nog steeds bezig.
We rijden door Moab. Inderdaad een gezellig stadje Bianca en wat een omgéving! We komen langs donkerrode rotsen wat wel reliëfsculpturen lijken en passeren even later Arches.
Vlak voor Canyonlands bereik je Dead Horse Point State Park. Het park geeft een fantastisch uitzicht op de meanderende Colorado River die zich diep in het landschap heeft ingesleten. Het is een soort Grand Canyonachtig geheel (foto) en er zijn diverse uitkijkpunten.
In Canyonlands gaan we eerst naar het Island in the Sky District, vanwaar je spectaculaire vergezichten hebt.
We lopen de trail naar Mesa Arch, door de boog kijk je op het prachtige landschap erachter.
De Colorado River en de Green River stromen door het park en hebben ook hier weer canyons in het landschap gemaakt, ziet er toch weer heel anders uit als het vorige park. Volgens Henk is het net een legpuzzel waaraan een aantal stukken ontbreken (foto). Heel bijzonder.
Dan gaan we naar Grand Viewpoint overlook. Onderweg zijn ook nog een aantal uitzichtspunten, naar de meeste moet je nog een stuk lopen om ze te bereiken.
Bij dit laatste schitterende punt lopen we nog een korte trail en keren weer terug naar Moab.
Nog even boodschappen doen bij The Village Market en natuurlijk met een beker koffie in de hand naar buiten.

Het was een warme dag: 32 graden.

Natural Bridges

De dag begint stralend, zonneschijn en weinig wind. Al vroeg voel je de warmte van de zon, het wordt eindelijk een echt warme dag.
We rijden de weg naar Natural Bridges National Monument die ongeveer 60 km naar het oosten gaat en we moeten een keer stoppen voor koeien op de weg.
Na ongeveer 16 km bereik je Comb Ridge, een 300m hoge richel die door de Navajo werd beschouwd als de ruggengraat van de aarde. Op de top zitten ook uitsteeksels alsof het rugwervels zijn. Op een bepaald punt doorsnijdt de weg deze richel en rijd je tussen 2 reusachtige rode wanden door.
In Bridges rijden we de 15 km lange loopdrive om de 3 natuurlijke bruggen te gaan bekijken. Daarvoor stoppen we bij de uitzichtspunten en zien de bridges van bovenaf liggen. Je moet goed kijken, omdat de achtergrond ook rotsachtig is vallen ze bijna niet op. Sipapu Bridge is met een hoogte van 67m en een breedte van 82m de grootste van de drie en de op een na grootste natuurlijke brug ter wereld. De tweede is de Kachina Bridge en de jongste van de drie.
De derde en laatste is Owachomo Bridge die je van bovenaf erg moeilijk kunt zien liggen. Hier maken we een wandeling naar beneden om de brug van onderaf te bekijken. Onderweg schieten de hagedisjes voor je voeten weg. Het is een geweldige ervaring om onderaan zo’n enorme stenen brug te staan en er onderdoor te lopen (foto).
Dan rijden we de weg weer terug en gaan naar het noorden richting Moab, onze overnachtingsplaats.
We zien steeds meer rood gesteente in allerlei ronde vormen, het lijken soms enorme rood stenen iglo’s. In de grote rotspartijen zijn ronde uitsparingen, alsof de iglo’s daar eruit gesneden zijn. Ook passeren we Church Rock (foto), deze lijkt echt op de ronde koepel van een barokkerk.
Dan komen we bij Wilsons Arch, een geweldig mooie arch, zomaar langs de weg.
Nog wat verderop is Hole ’n The Rock. Het is een huis, dat door één man uitgehouwen werd in de rots. Buiten is het er een mengeling van uitgestalde kunst en kitsch en de giftshop ontbreekt natuurlijk niet. We rijden Moab binnen en zoeken onze camping op. Geen geweldige plek, Henk gaat zich beklagen. Even later komt de campingdame en stelt een andere plek voor. Iets beter, heeft tenminste een picknicktafel. Het sanitair ziet er keurig uit en we hebben mooi uitzicht.

Canyon de Chelly II

Na een goede nachtrust gaan we bij stralend weer op pad naar de North Rim van Canyon de Chelly. Deze wordt ook wel Canyon del Muerto genoemd vanwege de bloedige gevechten die hier plaatsgevonden hebben tussen Indianen en de mannen van de Spaanse Narbona’s expeditie.
Na een korte wandeling bereiken we Antelope House Overlook, waar twee uitkijkpunten zijn. Hier zien we weer een ruïne van een cliff dwelling (rotswoning) aan de voet van de rotswand en tevens het groene, vruchtbare dal tussen de enorme roodgekleurde rotswanden.

Bij het volgende uitzichtpunt zien we de grootste ruïne, die halverwege de rotswand ligt.
Als we alle 'viewpoints' gehad hebben, vervolgen we onze weg richting Blanding, waar we een camping opzoeken.
Onderweg zien we koeien, paarden, geiten en schapen die gewoon langs de kant van de weg staan te grazen. Rustig aan rijden hier.

We rijden door een roodgekleurd gebied: gesteente en zand zijn rood alleen de begroeiing is spelbreker. Ook weer de Indianennederzettingen overal. Voor ons doet dit wat armoedig en rommelig aan, maar hen schijnt dat niet te storen. Voor de Indianen zijn andere zaken waarschijnlijk belangrijker en hoeft hun leefomgeving er niet zo gelikt uit te zien.

Eenmaal in Blanding bekijken we de twee campings die er zijn en maken onze keuze. We mogen er zelf een plek uitzoeken. De camping ligt langs de doorgaande weg, valt mee qua drukte. We zien aan een kant in de verte Monument Valley liggen en aan de andere kant de Blue Mountains. Verder ligt daar tussenin nog een vliegveldje waar we af en toe, meest kleine, vliegtuigen zien landen of opstijgen.

Canyon de Chelly I

Het plaatsen van de foto’s op de blog is in Monument Valley niet gelukt, de rooksignalen werkten niet goed. Het berichtje van gisteren is nu aangevuld met de foto’s.
De wind heeft ons weer gevonden, dat merkten we gisteren in Monument Valley al waar we bijna van onze sokken geblazen werden (gelukkig geen zandstorm Astrid).
De omgeving is hier echt onvoorstelbaar mooi. Overal om je heen zie je de rotspartijen van buttes, mesa’s en canyons. We verlaten het gebied van Monument Valley en gaan op weg naar Canyon de Chelly National Monument (vele malen dank aan Janet van Tioga dat ze ons op deze onvoorstelbaar mooie canyon attent gemaakt heeft).
Al gauw verandert het landschap en rijden we langs de Black Mesa, een tafelberg van een vrij donkere steensoort. Hier en daar duikt nog een grillige rotspunt op en we zien veel eenvoudige, armoedig aandoende Indianen nederzettingen (geen wijken voor Garland).
We komen door Kayenta, een verlopen plaats met benzinepompen en wat winkels. Er is wel een hele nieuwe wijk met stenen huizen. Volgens Henk de Schuytgraaf van Kayenta.
We komen langs grasvlaktes en langzaamaan kleurt het landschap weer roder. We worden aangehouden door politie. Blijkt een ‘buckle up control’ te zijn: controle of je je veiligheidsriem wel draagt. Wij zijn allebei braaf ingegespt en krijgen een compliment, de agent wenst ons verder een goede reis.
We bekijken de camping vlakbij het Visitor Center. Ziet er prima uit, een geasfalteerd weggetje en campingplaatsen voor campers, prachtig temidden van een bos, nog gratis ook. Er is geen beheerder, maar er zijn wel (schone) toiletten en elke plaats heeft een barbecue en picknicktafel. We zoeken een plekje uit en zetten er een stoel neer. Er komt een Frans echtpaar langs voor een praatje en volgens hen wordt dat door iedereen gerespecteerd als zijnde een bezette plaats.
Dan rijden we naar de South Rim van het park (kost ook al niets) en we stoppen bij de uitkijkpunten. In de verte voor ons uit komt een donkere lucht aan, we zien letterlijk en figuurlijk de bui al hangen.
De uitzichten zijn subliem, je kijkt in een honderden meters diepe canyon van rode zandsteen en op sommige plaatsen zie je de ruïnes van de oorspronkelijke bewoners. Op de meeste plaatsen moet je nog een klein stukje lopen over gladde rotsen voordat je bij het uitzichtspunt bent. Maar dan is er de beloning, wat een natuurgeweld, zeer indrukwekkend.
Als we naar het voorlaatste punt rijden begint het te regenen. We rijden gelijk door naar het laatse punt en eten daar (in de camper) eerst een hap. Daarna is het droog en gaan we op weg naar de verbazingwekkende Spider Rock. Hier rijzen de twee 250m hoge rotsen op die op een afstandje van de canyonwand staan en volgens de Navajo huist Spider Woman daar.
Aan de overkant van de canyon zien we bliksem en we horen het ook rommelen.
Dan rijden we terug en bezoeken we nog het punt dat we overgeslagen hadden. Daarna rijden we naar de camping en zitten daar nog een hele tijd in het zonnetje. Er komt ook nog een Italiaans echtpaar langs voor een praatje, kon ik mijn Italiaans ook nog ophalen!

Monument Valley

Vanmorgen bij zonneschijn (er staat wel een frisse wind) eerst op weg naar het plekje vanwaar je Monument Valley vanaf de weg zo mooi kunt zien liggen (foto). De zon staat er nu prachtig op. Natuurlijk ga ik ook even languit middenop de weg liggen om een foto te maken, maar je kunt wel merken dat de rustige tijden van weleer voorbij zijn, want ik moet af en toe maken dat ik wegkom omdat er een auto in aantocht is.
Dan rijden we Monument Valley National Monument in, maar hier zit je qua zon eigenlijk net aan de verkeerde kant van de buttes. We wandelen er wat rond en we besluiten om eind van de middag terug te komen.
Terug naar de camping om even te eten.
Dan gaan we vanaf de camping een trail lopen die naar een natuurlijke stenen brug leidt. Deze had ik gisteren van een afstand gezien al wist ik niet goed hoe er te komen. We zijn dan geen padvinders, maar we hebben de weg er naartoe klimmend en klauterend toch gevonden. Geweldig om zo tussen en over de rode rotsen te lopen.
Om half vier rijden we terug naar Monument Valley NM. Waarschijnlijk weet iedereen dat de zon er dan beter op staat, want het is een stuk drukker als vanochtend.
Dan even het plaatje gemaakt dat op de camper staat, maar dan met ons erop.
Er komt nog een Duits echtpaar waarvan de vrouw vraagt of ze een foto van ons moet maken, dus nog maar een keer op de gevoelige pixel (foto).
Nog even ronddrentelen en terug naar de camping even lekker relaxen.

Goosenecks en Gouldings

Kasper, lieve schat van opa en oma, gefeliciteerd met je vierde verjaardag!

We rijden door het bergland van Colorado naar Cortez, dat op onze weg ligt, naar een RV-sevicestation. Het mankement aan de kraan is snel verholpen en dan verder door een tamelijk onherbergzaam gebied Utah binnen.
De weg voert langs een groen dal, dat er bijna onecht uitziet temidden van de woeste kale rotsen. Het gebied wordt langzaamaan roder en we rijden door een brede canyon. Bij het plaatsje Bluff zien we verrassende rotsformaties waaronder de Twin Rocks.
We genieten weer van de fascinerende kleuren en gaan richting Goosenecks State Park. Hier heeft de San Juan River een diepe geul van 300m diep in het landschap uitgesleten en biedt een magniefieke aanblik (foto).
Dan komen we langs Mexican Hat, het is duidelijk waar deze rotsformatie op lijkt.
De weersvoorspelling van vandaag was niet zo best, het is hier ook zwaar bewolkt en af en toe valt er een spatje regen.
Dan komen we op de weg waar je Monument Valley zo mooi kunt zien liggen. De foto is al miljoenen keren gemaakt, maar ik maak hem ook nog een keer. Omdat het weer tegen zit en we hebben besloten om een dag extra hier te blijven, besluiten we om morgen terug te komen om de foto, hopelijk bij zonlicht, over te doen. We gaan daarom ook morgen naar Monument Valley en rijden nu meteen door naar de camping.
Het weer klaart echter helemaal op en het wordt stralend zonnig! Toch maar morgen naar Monument Valley en nu maar even wat huishoudelijke taken doen.
De camping ligt helemaal tussen de rode rotsen (foto) en we kunnen de rotsformaties van Monument Valley hier zien liggen. Het is weer een prachtig plekje.
Nog even te voet op pad met de camera op en rond de camping.

Silverton

Vandaag de treinreis met de stoomtrein van Durango naar Silverton gemaakt. Bedankt voor de tip Ina en Fred, het was fantastisch.

We hadden de reis gereserveerd met de heenweg per trein en de terugweg met de bus. Het kost iets meer, maar dan maak je ook nog een prachtige tocht met een bus en, hoewel de treinreis geweldig is, hij duurt wel 3,5 uur en dan is één keer wel genoeg.
De reis gaat door het San Juan Gebergte langs de Canyon van de Animas River, waarbij de trein vaak op een smalle rotsrand een heel eind boven de rivier rijdt, echt spectaculair. Hij stopt een aantal keren om water bij te tanken en klimt weer vrolijk verder.
De roetdeeltjes vliegen je wel om je oren omdat we een open wagen geboekt hebben. Ik haal even een beschermingsbril, kost maar $3 en is nog een blitz ding ook.
Op gegeven moment rijden we door de sneeuw en na 3,5 uur arriveren we in Silverton, een oud mijnwerkersstadje dat nu van het toerisme leeft.
We duiken eerst een restaurantje in om eerst ons gezicht en handen wat schoon te maken en dan een hapje te eten. Daarna wandelen we door het schitterend gelegen bergdorp.
Twee uur later beginnen we per de bus aan de terugweg en ik zie dat Kabouter Plop bij ons in de bus zit, blijkt nog een Belg te zijn ook.
De busrit is ook schitterend, we gaan over twee passen die beide boven de 3600 meter liggen en langs een aantal skigebieden en -resorts. We rijden langs stijle afgronden zonder vangrails. De chauffeur vertelt dat ze al diverse malen vangrails geplaatst hebben, maar dat ze door de smeltende sneeuw meegesleurd worden.
Dan zakken we weer af naar Durango.

Eenmaal op de camping gaan we eerst douchen en schone kleren aantrekken, want we voelen ons zo zwart als een tor maar hebben zeker van de reis genoten.

Het volgende camperprobleem heeft zich aangekondigd: de kraan van het keukenblok doet het bijna niet meer, er komt alleen nog druppelsgewijs water uit. Even gebeld met Cruise America en morgen moeten we eerst weer langs een servicestation, dit keer in Cortez dat op onze route ligt.

Durango

Was weer een koude nacht: min 3 graden. Niet verwonderlijk, want de plaats waar we zijn ligt op 2600 meter hoogte! De pas waar we gisteren overheen kwamen en waar sneeuw lag was ruim 3500 meter hoog.
Vandaag hebben we een relaxed dagje.
Als we uit onze camper komen zien we herten tegen de berg aan de overkant van de rivier. We ontbijten eerst uitgebreid met eieren en spek voordat we weer op pad gaan.
In het prachtige bergland van het groene Colorado zien we weer veel boerderijen. We passeren Chimney Rock, inderdaad net een huis met een schoorsteen.
Dan rijden we Durango binnen, we zijn hier qua afstand ongeveer op de helft van onze trip.
Eerst gaan we weer een trail lopen bij de Wal Mart. Wat zijn die zaken toch groot, je loopt je het gompes. Je denkt dat je de indeling ongeveer kent, maar dan heb je ineens weer iets nodig wat je er nog niet gekocht hebt en dan is het weer zoeken geblazen en zoekt altijd bij de verkeerde afdeling.
Op de camping mogen we zelf een plek uitzoeken. We vragen of ze Wifi hebben. Dat is niet het geval, maar volgens de campingdame schijn je internet te kunnen ‘lenen’ van het hotel aan de overkant. Henk gaat dus eerst met zijn hotspot-finder rondlopen om te kijken waar de ontvangst het beste is en dan is de keuze snel gemaakt (vandaar toch een berichtje op de blog).

De camping is op 20 minuten lopen van station en centrum.
We hebben voor morgen een treinreis per stoomtrein van Durango naar het mijnstadje Silverton in het San Juangebergte geboekt. We gaan eerst de kaartjes ophalen op het station in Durango en kunnen hiermee ook het spoorwegmuseum bezoeken.
We nemen nog even de favoriete ‘vanille latte’ (een soort zoete cappuccino met vanillesmaak) bij Starbucks en lopen het gezellig drukke centrum door. We komen natuurlijk weer niet met lege handen thuis.
Gezien het heerlijk zonnig weer is, zitten we weer buiten als we terug komen.

Colorado

Omdat we op een andere camping terechtgekomen zijn dan gepland (lees verderop), toch nog een berichtje vandaag.

Een harde wind achtervolgt ons al enige tijd.
Eerst rijden we naar de Rio Grande Gorge Bridge die een spectaculaire kloof (foto) overbrugt waardoor de Rio Grande stroomt. Het is pas half 9, maar de Indianen zijn er hun spulletjes al aan het uitpakken en maken een praatje.
Verder langs de weg zijn veel boerenbedrijven en aan onze rechterkant zien we de met sneeuw bedekte Wheeler Peak die met zijn 4011m hoogte de hoogste berg van New Mexico is.
Dan rijden we Colorado binnen (Pat!!), we zien al overal besneeuwde bergtoppen.
We stoppen in San Luis, een dorp waar hoofdzakelijk Mexicanen wonen en waar de voertaal ook meest Spaans is. Het dorp stelt niet veel voor, maar ze hebben er een kruisweg gemaakt die de berg opgaat. Langs het pad staan manshoge beelden van de kruiswegstatie en bovenop de berg staat een kruis met daarnaast een aardig wit met terra kerkje. Het is een fijne wandeling en boven heb je nog mooi uitzicht ook. Heel bijzonder dat het hier nauwlijks waait, ligt waarschijnlijk net in een luwte.
We rijden over een vlakte waar het weer ontzettend hard waait en zijn op weg naar het Great Sand Dunes National Park (foto). We hebben het idee dat de duinen ons al tegemoet komen. We zien nl. een heel zandgordijn op ons afkomen en even later zitten we midden in een zandstorm. Dat belooft wat. Toch rijden we maar door naar het park, want niet geschoten is altijd mis en we kunnen er altijd even poolshoogte gaan nemen. Op de weg naar het park ben je de zandstorm voorbij.
De duinen liggen gelukkig toch nog op hun plek. Het park ligt aan de voet van Sangre de Cristo Mountains, die tot de Rocky Mountains behoren.
Door de koude harde wind voelt het niet bepaald aangenaam aan. We zien mensen van hun wandeling in de duinen terugkomen alsof ze net op expeditie aan de Noordpool zijn geweest.
Blijkt dat we eerst nog door een 10 meter brede stroom moeten waden voordat we bij de duinen kunnen komen. Het water komt maar hoogstens tot kniehoogte maar moet erg koud zijn.
We besluiten om onze duinexpeditie maar te kanselen, het moet wel leuk blijven.
De camping die we uitgezocht hadden waren we al voorbij gereden en ligt midden in de zandstorm. Omdat we nu toch aan de vroege kant zijn, besluiten we nog een eind door te rijden en verderop een camping te zoeken.
Af en toe waaien er van die droge struikbollen over de weg. Overal langs de weg zie je borden voor overstekende koeien, herten en elanden, maar voor overstekende struiken hebben ze ons niet gewaarschuwd.
Als we de zandstorm voor de tweede keer getrotseerd hebben, rijden we de bergen in. We klimmen steeds hoger en gaan een pas over voorbij een skigebied. Boven ligt sneeuw (echte sneeuw Yvon) en het is erg koud.
Dan rijden we weer naar beneden en komen langs een uitkijkpunt met inderdaad schitterend uitzicht en voorbij een waterval.
De harde wind is gelukkig aan de andere kant van de berg gebleven.
Dan gaan we naar een camping in Pagosa Springs. Hij is prachtig gelegen aan de San Juan River en we kunnen kiezen of we een plaats aan de rivier of aan het meertje willen. De oude campingbaas heeft er duidelijk plezier in en sjeest met zijn golfkar voor ons uit naar de plaats. De mooiste camping tot nu toe en het sanitair ziet er ook prima uit. We gaan lekker in het zonnetje naast ons campertje zitten genieten.

Santa Fe en Taos

De volgende drie dagen hebben we geen internet, dus hierna komt er waarschijnlijk pas weer de 13de een berichtje op de blog.
Gisteren waren we alweer een maand onderweg en we genieten nog steeds enorm van deze reis.
Als eerste rijden we vandaag naar het historische centrum van Santa Fe. Een ontzettend leuke stad, alles is er in (oude of nieuwe) adobestijl gebouwd. We maken een wandeling door de straatjes rond de Plaza. We willen even gaan kijken bij een oud vrouwtje die met haar koopwaar langs de kant zit, maar ik maak eerst even een foto van haar. Nou, dat valt niet in goede aarde. Ze gooit een steen naar me omdat ze niet gefotografeerd wil worden! Maar gauw wegwezen dan.
Onder de zuilengalerij van het Palace of Governors op de Plaza bieden de plaatselijke Pueblo-Indianen hun handgemaakte sieraden en aardewerk aan.
We bekijken de San Miguel Church, geheel in adobestijl en het oudste huis van de VS dat ernaast staat. Je kunt goed zien als het om oude adobe gaat, want dan zie je het stro in de klei zitten.
De Loretto Chapel is beroemd om zijn bijzondere wenteltrap. Deze heeft nl. geen steunpilaar in het midden.
Je ziet in deze streek veel Spaanse namen en tweetalige uithangborden. Onderweg op de radio ontvangen we ook weer de Spaanstalige zenders.
We rijden verder richting noorden en komen onder veel viaducten door die met Indiaanse motieven beschilderd zijn. Dan rijden we de bergen in en arriveren in Ranchos de Taos. Dit dorpje ligt net ten zuiden van Taos en bestaat uit enkele oude, uit adobe opgetrokken gebouwen rondom een plein. Bekend is hier de St. Francis of Assisi Mission Church in adobestijl (foto). Binnen hangt en staat alles er scheef.
We rijden door Taos eerst naar Taos Pueblo, de pueblo van de Tewa-Indianen (foto). Het is een soort openluchtmuseum, maar wordt ook nog gedeeltelijk bewoond. Een commercieel gebeuren, je moet een speciale permit kopen om te mogen fotograferen, maar zeker de moeite waard. Je kunt hier echt zien hoe de pueblo’s er vroeger uit hebben gezien en hoe de mensen er woonden, fantastisch.
Daarna gaan we nog naar het centrum van Taos, een van de oudste plaatsjes van de VS. Het heeft ook weer een centrale plaza, maar tegenover Santa Fe valt het geheel een beetje in het niet.

We zoeken onze camping op, die een prachtig uitzicht biedt op de Sangre de Christo Moutains.

Voor de gein

We wilden eerst deze camper huren en die lange auto er achteraan hangen, maar dan begin je weer met dat lekke banden gedoe.

(Door erop te klikken vergroot je de foto's)

Albuquerque

Vandaag hebben we niet veel op het programma staan.

We rijden nog steeds langs de Route 66. In de plaats Grants gaan we Walmarten, er staat nog steeds een harde wind.
De weg voert door het noordelijke gedeelte van de vulkanische woestijn van El Malpais NM. We zien inderdaad wat vulkanische stolsels langs de route.
De heuvels veranderen in tafelbergen nog steeds alles in de mooie kleuren rood, geelachtig en groen.
Ons doel vandaag is Albuquerque (wat een quetwoord!), de grootste stad van New Mexico.
Eerst gaan we naar de camping, want die ligt nog voor de stad en meestal krijg je daar veel informatie. We checken in en krijgen inderdaad een plattegrond en informatie waar we het beste kunnen parkeren e.d.
We gaan op weg naar het Old Town District, dat schijnt het bezichtigen waard te zijn.
De parkeerplaats rijden we per ongeluk voorbij en vinden een plek op de parkeerplaats van het Old Town Shopping Center (plaats genoeg en gratis).
Je ziet echt de drie culturen terug die hier met elkaar versmolten zijn: de Indiaanse (zie foto), de Amerikaanse en de Spaanse. Het district is helemaal in Spaans/Mexicaanse stijl gebouwd. Je ziet er Indianen die hun kunst en kitsch verkopen en er zijn diverse cantina's en winkeltjes waar we even naar binnen piepen. Ook lopen we even de San Felipe de Neri Church in.
Het sfeertje is relaxed en het is erg leuk om er rond te wandelen. We komen op een plaza waar een Mexicaans trio speelt (een Italiaans nummer!) en gaan nog even heerlijk op een terras zitten.
Dan gaat het weer campingwaarts. De wind is nog harder geworden, er ontstaat een ware zandstorm. De camping is ook op zanderige grond, dus maar even niet buiten zitten.

Route 66 en Petrified Forest National Park

Eerst rijden we naar Winslow, weer een Route 66 plaatsje. We wandelen naar de beroemde Corner, die wordt bezongen in de song ‘Take it Easy’ van de Eagles (Well, I’m standing on a corner in Winslow Arizona).
Onderweg weer de Indianenstalletjes, in alle gradaties van in elkaar geflanste keetjes van afvalhout tot complete wigwamkampen.
Bij Holbrook gaan we weer de snelweg af en komen langs Wigwam Village Motel, waar bezoekers een verblijf kunnen huren dat op een Indiaanse wigwam lijkt. Ziet er leuk uit, vooral ook omdat voor elke wigwam een oldtimer staat.
We zijn op weg naar Petrified Forest NP, waar je versteend hout kunt bewonderen. Dan komen we langs een Giftshop waar omheen het bezaaid is met versteende boomstronken. We gaan de shop even binnen en kopen er een paar brokken als aandenken. Als je uit het park maar het kleinste brokje meeneemt, wordt je daar zwaar voor beboet met minstens $ 325,-.
Eenmaal in het park zie je overal de boomstronken liggen. We lopen de Long Logs Trail, waar een behoorlijke concentratie van versteend hout ligt. Je loopt soms zo door de brokstukjes. De doorsnede van zo’n boom levert de prachtigste kleuren op, lijkt niet meer op hout maar op gekleurde natuursteen (foto).
We rijden nog langs diverse punten waar we even stoppen en rijden de Blue Mesa Trail met de blauwe, versteende bergen. Aan het eind van de weg gaan we een wandeling maken door deze badlands. Via een pad gaan we eerst een eind naar beneden waarna je onderaan de blauwgrijze heuvels loopt (foto). Erg mooi, mede omdat er bijna niemand anders is. Je treft er ook nog stukken versteend hout aan.
Verder rijden we langs de Tepees, piramidevormige rotsformaties, naar het Painted Desert gedeelte. Hier zijn diverse plekken waar je op de veelkleurige woestijn uitkijkt.
Als we New Mexico weer inrijden moeten we de klok een uur vooruit zetten, dus een korte dag vandaag. Het landschap rond de grens van Arizona-New Mexico is schitterend, beetje Sedona-achtig.
Dan zijn we ook zo in Gallup waar we rondkijken in de winkels met Indian Art en gaan verder naar onze slaapplaats op een KOA-camping.